Het geitenweitje

8

bleken, dat ze bij elkaar aan huis kwamen. Maar nooit spraken ze daar met de anderen over en zo was het eigenlijk gekomen, dat zich twee partijen in de tikkamer hadden gevormd.

„Daar heb je d’r!” riep even later Stans, toen poedel-nat Lotte van Buren binnen kwam.

„Net of er opeens iets bizonders aan haar te zien is,” mompelde binnensmonds Ans Terhoeve, die het gekonkel van de meisjes onderling nooit goed kon zetten.

„Zeg, je druipt!” riep Jes naar Lotte, die zich uit stond te schudden als een hond, die pas gewassen is.

„Ze zal gewandeld hebben en niet op de plassen hebben gelet,” veronderstelde Stans, terwijl haar wat spinnige ogen gingen over Lotte’s bemodderde schoenen.

„Onschuldige engel! ” spotte Ans. „Zeg toch liever, dat je Lotte al drie keer met denzelfden jongen hebt gezien en bijna sterft van nieuwsgierigheid om te weten te komen wie het is en waar ze hem opgediept heeft. Misselijk ge-huichel!”

„Ik wil Stansje’s ontijdige dood niet op m’n geweten hebben,” lachtte Lotte. „Knappe jongen, hè? die beau van mij ! Jammer genoeg is hij de aanstaande van m’n nichtje! Niet netjes, hè Stansje, om daar telkens mee op stap te gaan! Hij is hier vlak in de buurt op kantoor en met goed vinden van m’n nichtje — het is heus waar, hoor! geen smoesje! — gaan we wel eens samen een boodschap doen. Als ik nu niet schoon gewassen ben, dan weet ik het niet!”

„Gunst, kind, voor mij mag je!” snibde Stans. „Als Ans de zaak niet weer zo hoog opgedreven had, zou ik er hele-maar niet op terug gekomen zijn. Kan mij wat bommen, met wie jij in de regen spankert!”

„Je hatelijke opmerking toen Lotte binnen kwam, wees niet bepaald op je onverschilligheid in deze zaak!” hield Ans aan.

„Hou jullie nu nooit op met dat gekibbel? De sop is de kool niet waard,” vond Lotte en ze zette zich voor haar schrijfmachine neer.

„Daar heb je de geest van Mahu alweer!” lachte Jes,