Het geitenweitje

7

sprookje, zo stond alweer Marietje in de deur en lei zuur en zwijgend enige brieven voor Ans neer.

„Wel, goeie hemel!” stoof Stans op. „Houdt het dan nooit op vandaag? Is de redactie van Lotje getikt? Hè, kind, kijk niet zo zuur! ’t Is tóch al zo’n miezerige dag!” De anderen mokten ook, maar Ans zei bedaard: „’t Gebeurt toch niet iedere dag, dat de redactie zo veel en juist onder koffie-tijd stuurt, zeur nou niet en tik ze vlug af.” Weer ratelden in volle vaart de machines, want hoewel ze geen van allen van de zich wat op een afstand houdende Ans hielden, als de chef weg was, werd haar wil wet en moest er gehoorzaamd worden.

Ans Terhoeve was door protectie van den Directeur van de grote krant, die een oud vriend van haar overleden Vader was, op de tikkamer — zoals de correspondentie-afdeling van de administratie in de wandeling heette — gekomen en schoon ze nooit bevoorrecht werd, de Directeur voor haar een even gevreesd personage was als voor alle anderen, zo had de oude vriendschap met den overleden Vader toch een nimbus om Ans’ hoofd geweven en was er een afstand tussen haar en de anderen, die niet geheel en al van haarzelf was uitgegaan. Misschien als het meisje onder gewone omstandigheden op de tikkamer was gekomen, zou ze mee opgenomen zijn in de aardige kameraadschappelijke toon, die er heerste. Nu was en bleef er de afstand en voelde Ans zich vrijwel buitengesloten. Het maakte, dat ze kouder tegenover hen stond, dan haar bedoeling was geweest; zij ze meer dan nodig was liet voelen, dat ze de dochter van een overleden Bank-Directeur was en uit een milieu kwam, dat waarschijnlijk ver boven dat van de anderen stond.

Natuurlijk was er iemand geweest, die verteld had, dat de overleden Bank-Directeur geen sou had nagelaten en z’n familie hard moest werken om aan de kost te komen.

Waarop even natuurlijk door de meisjes werd vastgesteld, dat de „Freule” een hoop drukte had en het eigenlijk bij haar thuis een kale zooi was. Alleen Lotte van Buren was intiemer met Ans Terhoeve dan de anderen en uit gesprekken van de twee meisjes was wel eens ge