Het geitenweitje

79

verzekerd en daar zullen we dan maar op hopen. Ze gaat vandaag al weg, dokter heeft alles in orde gemaakt. Ik hoop, meneer de Greef, dat u haar plaats zult kunnen openhouden. Misschien zou het mogelijk zijn een tijdelijke hulp te nemen.”

De Greef mompelde iets van „zal wel eens zien” en de meisjes vonden, dat hij die oude man wel wat meer hoop had kunnen geven.

„Nou heeft ie zich weer van z’n onaangenaamste kant laten zien,” zei Jes, toen ze in het twaalf uurtje aan het napraten waren, over „het geval Stans” zoals ze het noemden.

„Hij heeft er natuurlijk met Rinus Rimpel over gesproken en je weet, hoe langzaam er een beslissing valt als er een zieke in het grote huishouden is,” zei Ans langzaam. „Daarom zal de lieveling niet direct teveel hoop hebben willen geven.”

„Best mogelijk,” vond Miep. „Je moet de dingen in de juiste verhoudingen zien en we moeten niet eeuwig de lieveling van alles de schuld geven.”

Toen de Greef terug kwam van z’n dagelijkse wandeling onder koffietijd, zagen de meisjes, dat hij „op iets broeide”.

„Dames...”

„Ah! Daar zal je het hebben,” dachten ze en ze spitsten de oren.

„Zou het mogelijk zijn, dat we allemaal wat van juffrouw Everhart’s werk op ons namen? Ik zie er eigenlijk tegen op, u dat te vragen, want er is genoeg werk te doen, maar tenslotte zou het zuur zijn, als er iemand anders in haar plaats genomen moest worden. Als het dus éven kan, zou ik het wel prettig vinden, als we althans een paar maanden probeerden haar werk te verdelen. Hoe denkt u er over?”

Er trok een tevreden lach over de Greef’s gelaat toen de meisjes het onmiddellijk en eenparig met hem eens waren.

„We zullen het eerlijk verdelen,” beloofde hij, „en als er avond-uren aan geofferd moeten worden, dan zal ik die gelijk met u opdelen.”