Het geitenweitje

₇8

„Ben je geschrokken, Ans?” vroeg Gerritsen, die zag, hoe bleek Ans was.

„Je had de blikken moeten zien, waar ze me mee aankeek, toen ze langs me liep. Als blikken konden doden was ik er nu ial niet meer geweest, ’t Is een zuur idee, dat er iemand is, die zo’n dodelijke haat aan me heeft. En wist ik nu maar waarom? Ik heb haar bij mijn weten nooit iets lelijks gedaan.”

„Pieker er niet over, Ans,” zei Miep. „Ik hoorde toch van haar Vader, dat ze net zo erg het land heeft aan Margootje, haar jonger zusje. Het is een zielig geval en ’t is maar goed, dat de chef het nu eens stevig heeft aangepakt. Misschien is er nog best kans, dat Stans een normaal meisje wordt. Zó kon het toch ook niet blijven.” „Ik hoor er nog wel wat van?” vroeg Gerritsen, die weer naar zijn eigen afdeeling terug ging.

Na een half uur kwam de Greef weer binnen.

„Een naar geval,” zei hij en er was medelijden in zijn stem. „De dokter heeft haar in zijn auto naar huis gebracht en zal zich in verbinding stellen met haar eigen dokter. Ze zal zo gauw mogelijk naar buiten moeten in een Rusthuis. In ieder geval heeft ze voor langere tijd verlof.”

De Greef dacht aan zijn eigen gezonde, opgewekte dochter en in zijn hart was groot medegevoel met de ouders van het meisje, die zeker een moeilijke tijd achter de rug hadden en voorloopig nog geen reden zouden hebben om gerust te zijn over hun dochter, wier zenuwgestel, zoals de dokter had gezegd, terdege gestoord was.

„Nu, dames, maar weer flink aan het werk; er is niets, dat je zo gemakkelijk over nare dingen heenzet als arbeid.” „Erg menselijk is ie vandaag,” telegrafeerden de meisjesogen elkaar en er waren die dag niets dan vriendelijke gedachten voor hun chef.

De volgende dag kwam Stans’ Vader op kantoor, om te vertellen dat de dokter hem aangeraden had zijn dochter voor onbepaalde tijd bij een pleegzuster die buiten woonde, in pension te doen.

„Ze kan weer helemaal opknappen, heeft de dokter ons