Het geitenweitje

7*

kunnen beheersen, wat hadden er dan voor tonelen kunnen volgen?”

De Greef kwam weer binnen, had nog net iets van de laatste woorden kunnen opvangen.

„Laat de grote scène van juffrouw Everhart ;u niet beletten, dames, vandaag net zo hard te werken als anders.” Er was een spottende klank in zijn stem en het prikkelde de meisjes.

„Scène!” zei Ans opstandig. „Hoe weet u dat? Ze kan wel een zenuwstoomis hebben.”

„’t Zal zo’n vaart niet lopen,” mompelde hij bijna onverstaanbaar.

„Stik maar, hartje,” fluisterde Mar Jes in, hiermee haar overkropt gemoed luchtend.

Toen het theetijd was, vroeg Miep:

„Wil ik Stans’ huis nu even opbellen?”

„Ja doet u dat,” stemde hij vriendelijk toe.

„Hè, die man is net April-weer!” dacht Mar.

„Wel?” vroeg de Greef, toen Miep de haak ophing. „Ze is nu heel rustig, zei haar Moeder. Dokter is geweest en heeft gezegd, dat ze een paar dagen moet rusten en dan weer naar de zaak kan gaan.”

„Ik hoop, dat het dan bij die ene scène blijft,” zei de Greef nors. „Stel je voor, dat we hier allemaal zulke kunsten gingen verkopen!”

Toen de meisjes die middag naar huis gingen kwam Gerritsen ze achterop gedraafd.

„Miep, geef het bulletin uit!” lachte Jes.

„Ik zal d’r een paar blommetjes sturen,” zei Gerritsen, „’t Is toch een stakkerig geval en ik heb haar misschien wel wat getreiterd.”

„Je bent een goed stuk,” zei Miep. „Maar ik zou ’t je toch niet aanraden.”

„Je hebt gelijk,” knikte Ans begrijpend, maar de goede Gerritsen snapte er niets van.

„Jullie zult het beter weten, ik zal er dan maar van af zien. Maar, wat ik zeggen wou: weet je waarom ik vanmorgen eigenlijk kwam? Ik ben er achter gekomen wan