Het geitenweitje

6

Maar Ans, die als de chef weg was, het hoofd van de tikkamer was, beval, dat de brieven vlug getikt moesten worden.

„Gezanik!” bromde Jes. „Waarachtig altijd als je zit te eten, ze gunnen je hier ook niet veel!”

Even later ratelden echter al in razende vaart alle machines.

„Hier, kind.” Ans, die de brieven aan een nauwkeurig onderzoek had onderworpen, reikte het wat zure Marietje de brieven over.

„Als ze ons nu maar met rust laten,” pruttelde Jes en ze liet zich lui achterover zakken in haar stoel.

„Lamme regen,” zeurde Stans, die, haar hoofd gedrukt tegen de ruiten, naar buiten tuurde. „Ik moet nodig een paar boodschappen.”

„Kind, doe je regen-cape om, je bederft heus niet van ’n beetje regen!”

„’n Beetje? ’t Plenst gewoon!”

„Neem ’n ;tax!” ried Jes.

„Daar heb je de richard weer! Neem een tax! Stapel gewoon! Ik heb geen cent meer!”

„Kun je ook geen shoppies doen,” plaagde Mar. „Wil ik je pompen?”

Maar Stans zei, dat ze in de „Bij” had zullen gaan en de boel naar huis zou laten sturen.

„Of ’t dan niet betaald moet worden!” spotte Ans. „Moeder was ingelicht,” zei Stans. „Die heeft altijd geld en ik sta eeuwig in het krijt bij haar.”

„En hoe kom je er dan uit?” informeerde Jes.

„Als onze lieveling me laat overwerken. Moeder weet het al, dan komt er altijd weer iets los. U ziet het, freule,” dit tegen Ans, die al die tijd een beetje gechoqueerd had gekeken. „Zó onsolide ben ik nog niet, ’t zijn alleen maar wat burgermans manieren, dat kopen op de lat en lenen waar wat te lenen valt!”

„Hoe de kat valt, valt ie op z’n pootjes!” lachte Miep. ’t Zou wel wonder zijn als er een dag voorbij ging waarop dit lieve tweetal elkaar niet in de haren zat!

„D’r is haast bij!” Als de boze geest uit het een of ander