Het geitenweitje

6i

„Hoe is het bestaanbaar?” verbaasde Ans zich. „De Zondag is bij ons heus niet zo gezellig, maar Vrijdags begin ik me er al op te verheugen. Dat zalige niet op te hoeven en te kunnen teuten zolang als je maar wilt! Neen, ’t is voor mij de dag der dagen.”

„Kunnen we morgen niet eens iets aardigs op touw zetten, waar Moeder ook pleizier in zou hebben?” „Uitgaan kost geld, juffie! En waar zouden we heen moeten?”

„Eén dagje naar buiten, dat kan de kop niet kosten. Weet je, die dame die ik hielp toen jij er was, die bracht me een groot handwerk om af te maken en ze betaalt goed. Daar mag ik ons dus best wat weelde voor geven.” „Je hebt het geld toch nog niet,” zei practische Ans. Clem, met triomfantelijk gebaar, haalde uit haar kast een doosje met enige guldens.

„Achterover gedrukt bij ieder handwerk, dat ik betaald kreeg,” snoefde ze. „De rest heb ik eerlijk aan Moeder afgedragen.”

„En jezelf natuurlijk niets toegestopt,” zei Ans zacht. „Je bent een onzelfzuchtige ziel, Clementine!”

„Gooi jij er nu een appeltje van op. Misschien lukt het je, Moeder mee te krijgen, gaan we heerlijk naar het Gooi en daar wandelen. Hè, wil je geloven, dat ik snak naar een beetje frisse lucht?”

Ans dacht aan de zalige auto-ritten in de mooie wagen met Vader, aan de picnic-mand met de meest uitgezóchte lekkernijen en ze geloofde niet, dat ze Moeder, mèt de herinnering aan al die luxe, zou kunnen krijgen tot een reisje derde klas naar het Gooi, met het twaalf-uurtje ingepakt. Goeie Clem, ze verheugde zich zó op het dagje en had er zo naarstiglijk voor gepot!

„Zalig is die hutspot,” prees Ans, toen ze die middag aan tafel zaten.

Mevrouw Terhoeve was heel gevoelig voor het prijzen van haar kookkunst en ze zag met genoegen hoe veel en hoe smakelijk er gegeten werd door de beide dochters.

„En ik had eigenlijk helemaal geen trek,” verwonderde Ans zich. „Ik was een beetje suf, de laatste dagen. Ik