Het geitenweitje

6o

„Je moet een mooie, .aparte steek maken, ik zal je wel helpen.”

„Het zal ons vaster nog aaneensmeden!” spotte Ans, maar Clem, die zeer tegen Ans opzag, wetend, dat ze heel wat meer in haar mars had, dan zijzelf, dacht, dat het fijn moest zijn Ans aan iets te kunnen helpen, waarin zij, Clem, haar nu eens de baas was.

„Hemeltjelief, wat is het hier weer donker,” zuchtte Ans, toen ze thuiskomend, de huiskamer geheel in duister zagen. Ze knipte het licht aan, zag haar Moeder zitten in de grote stoel, de handen, zoals gewoonlijk werkeloos in de schoot gevouwen, starend naar één punt.

In de kamer was een voorbeeldige orde, geen stoel van z’n plaats en het was, vond Ans voor de zoveelste maal, of er niemand in die huiskamer woonde.

Altijd, als ze bij Lotte op bezoek was geweest, trof haar de ongezelligheid van hun eigen woning.

„Waarom zit u toch altijd zo in het donker?” vroeg ze een beetje wrevelig.

„Vroeger hield ik niet van schemeren,” zei op de haar eigen larmoyante toon, mevrouw Terhoeve. „Nu kan het me niet meer schelen en maak ik geen licht omdat het goedkoper is.”

„Moeder ziet er vandaag bar slecht uit,” zei Clem, toen de 'beide meisjes naar hun kamer waren gegaan om zich wat op te knappen.

„Geen wonder! Moeder komt nooit in de lucht, ze heeft een echte huiskleur. Zie jij kans haar er uit te krijgen? Ik heb er moeite genoeg voor gedaan, maar ze wil eenvoudig niet.”

„Nog nooit is Moeder me eens van de zaak komen halen. Ik geloof, dat ze het in haar hart een schande vindt, dat ik in een winkel werk. Ze moest toch blij zijn, dat ik er zo’n prettige betrekking heb.”

„Je bent dus echt tevreden?” vroeg Ans, die wel eens gedacht had, dat Clem zich maar zo hield.

„Wil je geloven, dat ik blij ben als ik er ’s morgen heen kan gaan? De Zondag vind ik gewoon een gruwel, omdat ik dan niet naar de zaak kan gaan.”