Het geitenweitje

59

„Dat was het,” gaf Ans toe. „Maar we hebben centrale verwarming op kantoor en dan te zitten bakken in zo’n wollen jurk, ’t is om te griezelen! Ik kan er eenvoudig niet tegen.”

„Wie is Alexander eigenlijk?” vroeg Clem een beetje onnozel.

„Is ’t geen prachtnaam? Ik wed, dat die drie vroede vrouwen de hele avond hun hersenen er mee bezig houden wie wel die Alexander zou zijn. Misschien denken ze, dat het een Russische Grootvorst is. Past bij onze vergane grootheid! Overigens was Alexander een even groot verzinsel als de straf voor het niet willen dragen van de wollen kousen in mijn prille jeugd. En fantaseerde jij dan niet toen je dat verhaal hield over juf, die met me over de grond lag te rollen?”

„Neen, heus niet. Ik herinner me dat nog levendig. En het slot was, dat je de kousen toch aan moest doen.” „Daar heb je ’t nu al!” lachte Ans. „Daar heb ik dat wol-complex van. Men kan niet voorzichtig genoeg zijn met dergelijke dingen. Maar van wat anders gesproken, Clem, ik kon inderdaad wel eens wat aan handwerken gaan doen, inplaats van eeuwig te lezen. Weet je niet iets leuks, dat ik kan maken voor meisjes van vier en zes? Maar ’t mag niet duur zijn, hoor!”

„Voor wie?” vroeg Clem nieuwsgierig, want dat Ans tot het besluit kwam te gaan handwerken, iets dat Clem haar nooit had zien doen, dat gaf te denken.

„Voor de twee schatten van Lotte van Buren’s zuster. Je krijgt ze eerstdaags te zien en dan zul je kunnen begrijpen, dat ik aan zo’n kostelijk tweetal graag een pennevrucht wil wijden.”

„O, je wilt dus breien?” vroeg Clem.

„Wat ben je vandaag helder, zus!” lachte Ans.

„Wat zou je denken van twee aardige jakjes, die ze op hun zomerjurken kunnen dragen?”

„Lijkt me aardig en dan in gezellige kleuren, ze kunnen allebei wel levendige kleuren velen.”

„Ik zal wel wat uitzoeken,” beloofde Clem.

„En help je me dan? Want ik ken er geen lor meer van.”