Het geitenweitje

„Lotte heeft er een aan de haak gepikt!”

„Néén!”

„Ja-a-a!”

Jes liet het stuk appel vallen, dat ze net naar binnen zou werken en Mar de melk, die ze aan het inschenken was, buiten, inplaats van in het glas klokken.

Maar Ans trok verachtelijk haar aristocratisch neusje op en zei laatdunkend:

„Dat had ik jullie al eerder kunnen zeggen.”

Stans, die door het bericht alle ontsteltenis teweeg had gebracht, snibde:

„En waarom deed je het dan niet?”

„Omdat ik niet freule Kletsenburg tot Roddelenstein ben!” Ans stak rustig het laatste hapje van haar boterham in haar mond en keek uitdagend rond.

„Wie is het?” vroeg Jes nieuwsgierig.

„Niet eens zo’n onaardig type,” zei Stans en in haar stem was verwondering over dit feit.

„Hoe hiet ie?” vroeg Miep, die totnogtoe gezwegen had. „Weet jij het, Ans?”

„Ik weet er niets van. Ik ben ze wel drie keer tegen gekomen, maar ik heb er haar niet naar gevraagd.”

„Gek, dat ze helemaal niets gezegd heeft,” verwonderde Mar zich.

„En een knappe jongen, zeg je?” vroeg Jes. „Boft die Lotte eventjes!”

Marietje van de redactie slenterde naar binnen, gooide enige kladjes op het bureau van Ans, zei snibbig:

„D’r is haast bij.”

„We zijn aan ’t schaften, meisje, zie je dat niet?” lachte Miep. „En laat de familie op de redactie maar opwaaien met hun kouwe drukkie!”