Het geitenweitje

58

rust over te maken; zo goed als we ze voor ons zelf hebben gemaakt, met even veel liefde maken we er een voor u. Niet waar, meisjes?”

Waarop de twee andere dametjes, die evenals hun zuster, de meisjesjaren al ver achter de rug hadden, volijverig ja knikten.

„Nou zit ik er aan,” dacht Ans vertwijfeld en ze had visioenen van nog hele series wollen kledingstukken, die de lieve dametjes haar nog allemaal zouden opdringen en waarvoor ze ten eeuwige dage dankbaar moest blijven. Er kwam echter redding van de kant van Clem.

„U kunt m’n zuster geloven, dames,” zei ze haastig, want ze kende Ans op een prik en wist dat ze op springen stond. „Ans heeft van haar kindse jaren af een hekel aan al wat wol is en het gaf hele gevechten met juf, als ze wollen kousen aan moest. Weet je nog, Ans, hoe juf eens over de grond met je lag te rollen omdat ze zich voorgenomen had, dat je de kousen aan moest doen?”

„Ja,” lachte Ans, die er zich geen cent meer van herinnerde en een ogenblik het idee had, dat Clem maar wat verzon. „En als straf mocht ik niet mee schaatsen rijden, maar dat kon me geen lor schelen, alles beter dan wol dragen!”

„Ja,” schaterde Clem, die zich dit voorval met de beste wil van de wereld niet voor de geest kon halen.

De drie dikke dametjes keken elkaar bedrukt aan. Het moest dus wel waar zijn en van hun mooie plannetje kwam niets.

„Clem,” jachtte Ans, die doodbang was voor andere edelmoedige aanbiedingen. „Ga je mee? Je weet toch dat Alexander komt dineren?”

„Gunst, ja,” zei Clem, die op geen stukken na wist wie Alexander was.

„Prettige Zondag, dames,” wenste Ans het vriendelijk drietal, terwijl ze haar zuster de huiskamer uitdrong. „Poef!” zuchtte ze opgelucht, toen ze allebei in de buitenlucht stonden.

„Toch was het reuze aardig van ze,” vond Clem, die erg gesteld was op haar werkgeefsters.