Het geitenweitje

57

vind het erg lief van u, maar ik zal er toch maar liever niet aan beginnen.”

Drie paar oogen keken elkaar begrijpend aan.

Dan zei Leontine, die de oudste was en die ondanks hun veel voorkomende meningsverschillen, toch altijd in alles de uiteindelijke beslissing werd overgelaten:

„Kiest u nou de kleurtjes maar uit voor uw japonnetje,” — de zusjes hielden veel van verkleinwoordjes — „en dan komt de rest wel in orde.”

„Het zal ons een eer en genoegen zijn het japonnetje voor u te mogen breien,” verzekerde Albertine en Anette, de centimeter halend, zei:

„Weest u zo goed even op te staan, dan zal ik u nauwkeurig de maat nemen.”

Er kwam een geest van verzet in Ans, ze liet zich geen wollen jurk, die kriebelde en die ze niet gevraagd had, opdringen.

Op dat ogenblik kwam Clem, die eindelijk klaar was met een moeilijke en onhandige dame die ze een haakpatroon had moeten uitleggen, binnen en werd haar gevraagd nog even te willen wachten tot haar zuster wol had uitgezocht.

Het verwonderde gezicht van Clem was prachtig, dacht Ans vermaakt.

„Jij handwerken?” verbaasde ze zich.

„Neen, neen, dat komt allemaal wel goed,” deden de dametjes geheimzinnig.

Maar Ans, met de moed der wanhoop, zei kort:

„U moet het me niet kwalijk nemen, dames en ik vind het zó vriendelijk van u, maar ik houd niet van wollen jurken, ik kan er niet tegen, het kriebelt, het maakt me opstandig, ik zou niet kunnen werken met zo’n jurk aan.” Er trok een begrijpend lachje over het gelaat van Leontine.

„Natuurlijk, het lieve kind was te bescheiden om dat werk van hun aan te nemen en nu had ze er dit op verzonnen. Stel je voor, hun wollen japonnen kriebelen! Echte, zuivere wol!” En vriendelijk zei ze:

„Ja, ja, we begrijpen dat best, u denkt zeker, dat het teveel van onze tijd vergt maar daar hoeft u u niet onge