Het geitenweitje

53

„Niet zo zeuren, pop,” verbood Elly haar jongste spruit. „Oom Ferry is moe.”

„Net zoals u zegt, dame,” lachte haar broer en hij liet zich neervallen in de grote stoel, die Lotte gauw voor hem aangeschoven had.

„We hebben klesjkoppen,” annonceerde Betty. „Z-a-a-a-a-lig!” klakte de Oom. „Ik eet ze allemaal op. Geef hier, Oma!”

„Nééén!” gilde Betty. „Niet allemaal!”

„Betty,” waarschuwde Nity, „je moet niet zo gillen. Oom Fer is moe!”

Weer lette Ans op, dat het kind rondkeek om te zien hoe haar bezorgdheid voor de oom op prijs werd gesteld.

„Dit kind heeft iets in haar gezichtje,” vond Ans, „dat niet kinderlijk is.” Ans wist het niet te motiveren. „Eigenlijk tè intelligent voor haar leeftijd. Te rijp voor een kind van zes jaar.”

Ferry, languit liggend in de gemakkelijke stoel, de smalle handen in rust gevouwen, gluurde naar Ans.

„Buitengewoon knap meisje, dat collega’tje van Lotte,” dacht hij. „Eigenlijk helemaal geen meisje om op die tik-kamer te zitten. Wat had Lotte er ook weer van verteld? Verarmde familie. Tja, beroerd voor zo’n meisje. Vroeger zou Vader niet gerust hebben voor hij een tekening van dat fijne profieltje had gemaakt. Nu is ie één en al oog voor Elly en haar kleintjes. Zijn me dat ook ’n paar fijne dieren! Jammer, dat hij te moe was om eens naar hartelust met ze te stoeien. Verduveld vervelend, die vermoeidheid de laatste tijd. En als Vader er nu maar niet weer over begon te zeuren, dat kon hij niet hebben. Het was net of Vader .aldoor dacht: had je maar moeten doen wat ik wilde. Dat nooit! Hoe moeilijker de studie werd, des te meer ging hij er voor voelen. Had ie vanmiddag die eeuwig-lastige sonate toch netjes onder de knie gekregen! Als ie niet weer die barstende koppijn had gekregen, had hij er nog niet mee uitgeschejen.”

De smalle handen tokkelden de melodie, waren bezig de moeilijke passage nogmaals te doorworstelen.

„Oom Fer sjpeelt pinano op sjen knie,” zei Betty.