Het geitenweitje

50

Toen ze allen in de huiskamer kwamen was Oma, die hen naar beneden had horen komen, al bezig met theeschenken.

„Oma, Oma’tje, krijg ik alsjeblieft een glaasje limonade?” vleide Betty.

„Ik dacht, dat we afgesproken hadden, dat je niet zou vragen,” zei Elly, terwijl ze haar dochter een schortje voor deed, want Betty was een echte morspot.

Betty keek schuldig en vroeg niet verder.

Toen echter allen voorzien waren van thee en ook haar kleine kopje voor haar stond, zei Betty:

„Bitte, bitte Oma, krijg ik liever een glaasje limonade?”

Betty vond klaarblijkelijk, dat iets, wat je in een andere taal vroeg geen vragen genoemd kon worden. Het „bitte, bitte” had ze gehoord van het Oostenrijkse meisje, dat ze in Samois hadden, maar ze had het nog nooit gebruikt. Natuurlijk deed de hele familie angstige pogingen om hun lachen in te houden en Opa, helemaal vertederd, vond, dat ze nu ook maar het glaasje limonade moest hebben.

Maar Moeder Elly hield zich taai en Betty moest zich maar troosten met haar kopje thee, óf niets.

Ans zat stil te genieten. Haar ogen gingen van de een naar de ander. Naar de gezellig bedrijvige Oma, die van ieder thee uurtje een feest wist te maken en wier glundere ogen vonkten en straalden. En Opa, met het geestige gezicht, die rondkeek naar kinderen en kleinkinderen als een fiere haan. De twee zusters, zo verschillend van uiterlijk. Elly, het fijne vrouwtje waar alles gratie aan was, die er uitzag of ze kon breken als je haar aanraakte en die toch dezelfde sterke, onverzettelijke wil had als haar Vader. En dan Lotte, wat fors gebouwd, sportief, weinig gevend om haar kleren, maar van een zachtheid en trouw, die ontroerend waren. Geen grein jaloezie scheen er in haar te zijn op de oudste, zoveel knappere zuster, die de uitgesproken lieveling van haar Vader was.

„Hoe de tweede zoon zou zijn?” dacht Ans, die bij haar bezoeken aan den huize van Buren nooit nog Ferdinand, de jongste zoon had ontmoet.

Ferry, zoals hij thuis genoemd werd, had het schilders