Het geitenweitje

49

„Opa sjal het wel doen,” zei Betty, die verlangde naar de kletskoppen.

„Wel ja, gaan jullie maar vast naar beneden,” stemde Opa toe.

„Geen denken aan. Ze hebben er hun plezier van gehad, nu zullen ze de boel ook weer netjes opknappen. O, Vader, Vader, dat hadden wij vroeger eens moeten doen!”

„Bij ons op school moeten we ook altijd alles opruimen,” zei Nity wijs. „Als je niet iedere dag opruimt, wordt het een paar dagen later een hele herrie.”

„Ja,” stemde Betty direct in.

Nity keek tersluiks naar Ans om te zien wat voor indruk haar woorden op haar maakten.

Maar Ans’ blikken hingen aan Betty, die net deed of ze meehielp, maar alle mooie gewaden één voor één nog eens in handen nam en bewonderend bekeek.

Even kwam er een boze trek op Nity’s gezichtje.

„Toe, Betty, schiet op!” beval ze en ze trok haar wat ruw het gewaad uit de handjes.

„Nity!” waarschuwde Moeder Elly. „Een beetje voorzichtig met al die mooie dingen, die wij zo netjes voor jullie bewaard hebben.”

Weer een blik naar Ans, nu een schuwe. Nity vond het vreselijk berispt te worden waar vreemden bij waren.

„Zal ik jullie eens even helpen?” vroeg Ajis.

„Ik kan wel zelf,” zei Nity. „Helpt u Betty maar.”

„Wat een stroeve trek op dat gezichtje,” dacht Ans. „Het kind is geloof ik, dodelijk jaloers van het jongste zusje. Moeilijk lijkt me dat voor de ouders. En het is heel begrijpelijk, dat alle sympathie van de buitenstaanders naar Betty uitgaat, die nog zo’n heerlijke baby is en zó zonnig en lief.”

En Ans nam zich voor wat meer notitie van Nity te nemen, want het moest zuur zijn voor het kleine ding de bevoorrechting van de jongste te zien.

„Ik moet ze eens mee naar huis zien te krijgen,” dacht ze. „Moeder is dol op zulke peuters en ze heeft wel geduld er mee te spelen ook. Wie weet hoeveel goed het haar zal doen.”

Het Geitenweitje