Het geitenweitje

48

rode besjes in het bos geplukt heeft en daar ben ik nou zo ziek van geworden. Dat heeft de bosgod toch gezegd.”

„Heeft Opa gesjegd.”

„Nou ja,” een beetje ongeduldig. „We spelen nu toch het sprookje.”

„O, ja,” zei Betty, de grote, onschuldige ogen naar Nity opgeslagen, die altijd alles wist en zó knap was.

„Wat een vreselijke lieverd,” fluisterde Ans in verrukking kijkend naar Betty’s blonde krullen, het onschuldige open mondje, de helder blauwe kijkers.

„Nity is óók een schat,” zei Lotte, die niet goed kon hebben, dat altijd alle bewondering naar Betty uitging. „Ze is niet zo mooi, zo gaaf als Betty, maar ze is van een intelligentie waar je van omvalt.”

„Ik hoor praten!” riep Nity, uit haar rol vallend.

„De boze fee!” gromde Lotte op onheilspellende toon. „Ik kom kwaje bessen plukkende kinderen halen!”

„Nee-e-e-e!” gilde Betty, die direct angstig was.

„Och, kind,” stelde Nity gerust, „’t Is tante Lotte met nog een!

„Paedagoog van de koude grond, kom in ons betoverd bos. En als je nog eens kinderen bang maakt zullen we je in een valse kat veranderen,” dreigde de bosgod, die in z’n rol trachtte te blijven. „Ans, kom maar hier, kind, kun je mee doen,” inviteerde hij.

Maar Lotte zei, dat Moeder wachtte met thee en zaligheden.

„Zulke heerlijke kletskoppen,” verklapte ze en Betty had opeens geen belangstelling meer voor het betoverde bos.

Moeder Elly maakte kennis met Ans en vond ook, dat ze nu genoeg toneel gespeeld hadden. De slanke fee ontdeed zich van haar gazen kleedje en toen ze het effen zwarte japonnetje weer aan had met de witte ruche langs de vierkant gesneden hals, zag ze er nog ééns zo jong uit.

„Net zo’n vrouwtje van één van de mooie pastels die we vroeger bezaten,” dacht Ans weemoedig.

„Vooruit, jongens,” gebood Elly haar kroost „Helpen opruimen! ”