Het geitenweitje

46

Want naast de grote liefde voor de Kunst was er geweest de innige verknochtheid aan zijn gezin en het gaan naar Italië met vrouw en kinderen was altijd weer een uitbundige vreugde voor hem geweest. Nu er twee van de vier uit het nest gevlogen waren, leek het of hijzelf hokvaster was geworden en maar zelden kwam meer de behoefte bij hem op er plotseling uit te trekken, als ’t hem in eigen land te eng werd.

Een tijd lang was hij bepaald gedrukt geweest en had zelfs zijn werk er onder geleden. Lusteloos was hij naar de academie gegaan, waaraan hij als leraar verbonden was, maar het ruime atelier, dat hij in de binnenstad had, was gesloten gebleven.

Pas toen de kleinkinderen geboren werden, leefde hij weer geheel op en kwam ook de oude werklust weer terug.

Meer nog dan tevoren betreurde hij het, dat Elly niet dicht bij hen woonde en door de werkkring van haar man gedwongen was in Frankrijk te wonen.

„Maar goed ook,” had zijn vrouw hem geplaagd. „Je zoudt het grootste deel van de dag bij Elly hebben gezeten! Een echte lastige Opa zou je zijn geweest!”

Nu de kleinkinderen groter werden en tweemaal per jaar met hun ouders bij de grootouders kwamen logeren, werd het weer de echte jool, die zijn eigen kinderen ook gekend hadden. Hij sleepte het zelf gemaakte marionettentheater van de zolder, besteedde avonden om de poppen weer geheel te verfrissen en maakte toepasselijke gedichtjes, die begrijpelijk waren voor de twee kleine meisjes.

„U gunt de kinderen gewoon niet aan Moeder,” verweet Lotte hem schertsend. Dan keken zijn staalblauwe ogen, die zo fel stonden in het nog zo frisse gelaat met de witte puntbaard, haar verschrikt aan.

Maar zijn vrouw knikte hem geruststellend toe.

„Je Moeder heeft het ook eeuwig zo druk,” verontschuldigde hij zich. „Ga jij nu morgen eens met ze naar Artis, Moeder?”

Ze beloofde het, maar de volgende dag was hij het weer