Het geitenweitje

Lotte van Buren en Ans Terhoeve hadden toevallig tegelijk de vrije Zaterdagmiddag.

Het was de gewoonte van de Greef de meisjes af en toe Zaterdagsmiddags om twee uur naar huis te laten gaan.

„Maar daar maak ik geen gewoonte van,” mompelde hij iedere keer weer even bars.

„Tata, baasje!” wuifde Lotte aanminnig, toen ze buiten stonden. „Hij meent het toch niet zo kwaad als hij het zegt!”

„Reuze meevaller,” zei Ans tevreden.

„Ga mee naar huis,” inviteerde Lotte.

Ans weifelde.

„Niks leuk voor je zuster, die er pas is.”

„O, die vindt het allergenoegelijkst als er weer een nieuw gezicht komt. Je moet rekenen, dat ze het in dat stille Samois heus zo gezellig niet heeft en al zegt ze nou ook altijd, dat ze niet meer naar Holland terug zou willen, ik geloof, dat ze die reis van haar echtvriend naar Indië helemaal niet zo naar vindt, omdat er tegenover staat, dat zij en haar twee dochtertjes weer eens fijn van Holland kunnen genieten. Toe, doe nou niet weer zo akelig bescheiden en ga mee naar huis.”

„Vooruit dan maar,” lachte Ans, die niets liever deed, dan mee gaan met Lotte om weer eens te kunnen genieten van de gezellige sfeer, die er in het gezin van de van Buren’s was.

„Lijkt je zuster op je?” vroeg ze dan.

„Geen steek!” lachtte Lotte. „Ze is acht jaar ouder dan ik maar ze lijkt tien jaar jonger. Ze is van een elegantie waar ik niet bij in de schaduw kan staan.”

„Parijs, hè?”

„Welneen, daar komt ze maar zelden. Maar het is een aangeboren elegance; altijd gehad!”

„Hoe oud zijn je nichtjes?”