Het geitenweitje

42

„Ik leer het nooit!” riep Margootje wanhopig en ze schudde haar blonde lokken naar achteren. „En ik zou het toch zo dolgraag kennen, ze spelen het allemaal op school.”

„Natuurlijk,” plaagde Dick. „Sinds Dr. Euwe de afgod is! ”

„Loop heen!” weerde Margootje af, maar in haar hart wist ze, dat er nog nooit zó’n animo bij de meisjes was geweest voor het edele schaakspel, als sinds het ogenblik waarop Dr. Euwe zijn schaaklessen door de aether zond.

„Bij jullie is het altijd de verering voor een held; of het nu een held van het witte doek, of een Doctor-schaakgenie is! Net of jullie er anders over gedroomd hadden een spel te gaan leren, dat eigenlijk ver boven jullie denkvermogen gaat,” plaagde Dick.

„Jongen, houd op!” viel Margootje uit. „Je wordt zo’n echte pedante knul! Vroeger was je heel anders! Nu doe je net of je de wijsheid in pacht hebt. Je doet zo echt mee met de andere knaapjes, die over hun zusters bazen en de wijze grootvader spelen. Wat weten jullie eigenlijk van ons denkvermogen — zoals jij dat zo prachtig uitdrukt — af? Omdat jullie nu uren lang zit te bomen en over politiek en wetenschap allemaal je mening meent te hebben, dat geeft je nog niet het recht te veronderstellen, dat ons denkvermogen zoveel minder is, dan dat van jullie!”

Als zijn twee jongsten zo aan het kibbelen waren, luisterde Vader met genoegen naar hen. Er was iets gezonds in die kleine onenigheden en hij dacht, dat Stans er veel beter aan toe was geweest, als ze samen met een broer als Dick was opgegroeid, die haar op half spottende, half belangstellende wijze had gewezen op de dweperijtjes, die meisjes nu eenmaal meer dan jongens hebben voor hen, die zich in de wereld onderscheiden.