Het geitenweitje

36

„Nou, ja, hoe weet ik dat nou! ik denk een jaar of vijftien.”

„Wat ziet hij er dan nog jong uit!”

„Heb jij geen andere zorgen in je bol, dan alles van je baas te willen weten? Je mag dankbaar zijn, dat je mij niet tot chef hebt, dan zou je heel wat anders te verduren hebben. Nou, kinderen, saluutjes! Breng je avond in gepaste eenvoud door. Ik zal het ook doen.”

„Malle!” mopperde Stans, die zich op haar nummer gezet voelde. „Een hoop kouwe drukkie heeft-ie met z’n mooie jasjes en hoedjes! Ik geloof, dat-ie een goed oogie op Ans heeft. Nou, de freule zal hem niet willen, te bü voor zo’n hm! hm! aristocratische familie! ”

Niemand antwoordde op Stans hatelijke opmerkingen, maar als bij ingeving zeiden ze haar goedendag en gingen gedrieën hun weg.

Stans keek ze na, terwijl ze op de fiets stapte en naar huis reed.

„Zo is het nou altijd,” mopperde ze bij zichzelf. „Ik sta heel alleen. Dat had ik weer niet mogen zeggen van de freule! Bah, onverdragelijk schepsel met d’r hooghartige snuit en d’r air van raak me niet aan! en die idiote Gerritsen, die altijd naast d’r moet lopen en d’r aankijkt! Nou, ik ben niet blind, ik zie dat allemaal heel goed. Ik zou er net zo piekfijn kunnen uitzien als zij, maar ik heb er geen geld voor over. Niks geen kunst om naar een grote modezaak te gaan en je fijn in de kleren te steken. Maar om je kleren door een huisnaaister te laten maken en er dan toch netjes uit te zien, dat is meer kunst. Als ik een gekke kop krijg koop ik me een driekwart bontjasje. Zullen ze ogen opzetten ! Maar ik ben nog niet zo gek! Die stapele Gerritsen, die al z’n geld uitgeeft aan z’n kleren! Mij niet gezien! Wat een leuke toet dat jong toch heeft! En zo’n aardige stem. Eigenlijk is ie het knapste typ van de hele beweging. Zou die nou warempel zo gek zijn om z’n kop op hol te laten brengen door die Ans? Ik kan d’r niks moois aan vinden, net een paard, dat te hoog op z’n poten staat! Wat hebben sommige mannen toch een rare smaak! Toch