Het geitenweitje

35

land, dat ik er op advertentie over gesproken had. Je begrijpt, dat ging direct over naar redactie en in no time wisten alle afdelingen het. „Je bent een misselijk oud wijf!” kreeg ik naar mijn hoofd gegooid. Als ie nu nog zou horen, dat ik jullie aan kaarten heb geholpen, zou het helemaal huilen zijn!”

„We doen een dure eed, dat we je niet zullen verraden,” beloofde Stans.

„Goed dan, ik zal mijn best voor jullie doen, maar ik ga zelf ook en dan moeten we maar een toevallige ontmoeting ensceneren. Meestal is er bal na en dan kunnen we nog een geanimeerd dansje doen.”

„Zijn die kaarten duur?” informeerde Miep, die al tegen de onkosten opzag en toch zo dolgraag een verzetje wilde hebben.

„Welneen,” deed Gerritsen luchthartig. „Het zijn vrij-kaartjes.”

„Ik zie jou al het bal openen met de lieveling,” plaagde Jes Mar.

„Kun je denken, hij vraagt Ansje, dat is zijn favoriet,” lachte Mar.

„Dan zal ik hem fijn de loef afsteken,” zei Gerritsen. „Die kerel hoeft waarachtig niet in alles te boffen! Buitendien, hij heeft een vrouw, en een heel aardige, laat ie daar mee dansen! ”

„Kinderen, ik ga de andere kant uit, ik moet nog een boodschap.” Ans wuifde aanminnig en sloeg een zijstraat in.

„Wat heeft de freule ineens?” vroeg Stans hatelijk. „Zo zonder meer weg te lopen!”

„Jij zoekt warempel overal wat achter als het Ans betreft!” zei Miep nijdig. „Waarom moet ze het vooruit aankondigen als ze weg moet?”

„Zeg, Gerritsen?” vroeg Stans, die de gelegenheid wilde benutten nog wat meer te horen. „Die dochter van hem, hoe oud is die?”

„Ik denk een jaar of veertig!”

„Hè, flauw,” deed Stans beledigd.