Het geitenweitje

34

Ik doe die dingen altijd spontaan, maar achteraf heb ik er het land over, want strikt genomen had ik het niet moeten doen waar jullie bij waren.”

„Vanweges zijn prestigée!” spotte Stans. „Nou, dat weet ie zelf wel op te houden, wees daar maar niet bang voor!”

„Hij heeft het met een van z’n schone gebaren de tik-kamer aangeboden,” zei Mar. „Ons aller dank dus, Gerritje!”

„En vertel nu eens, hoe dat zit met die toneelspelerij van hem?” vroeg Stans, die, de fiets aan de hand, een eind mee opliep, schoon ze een heel andere kant uit moest, maar het vooruitzicht wat te weten te komen van haar chef, legde haar altijd hongerige maag het zwijgen op.

„O, daar moeten jullie zo min niet over denken,” zei Gerritsen, terwijl hij naast Ans ging lopen. „Hij is bij een zeer goed dilettanten-toneel en hij is werkelijk één van de beste krachten.”

„Hoe weet je dat?’ vroeg Jes tamelijk ongelovig. „Omdat ik hem zelf heb zien spelen. Ik had er, eerlijk gezegd, ook niet veel vertrouwen in, dat kan ik jullie wel zeggen. Heel toevallig woonde ik een voorstelling bij, waar een kennisje van me meespeelde. Ik had er geen flauw idee van, dat de Greef zou meespelen en je kunt denken hoe verrast ik was toen ik daar plotseling de strenge baas van de tikkamer als jeune amoureux over de planken zag huppelen. Maar eerlijk is eerlijk, de vent heeft absoluut talent en mocht ons Blad, wat de hemel verhoede, ooit op de flacon gaan, dan kan hij z’n brood nog altijd verdienen met toneelspelen.”

„Wie zou het ooit gedacht hebben,” steunde Stans, blij als een kind met het schoon verhaal.

„Gerritje,” vleide Mar. „Zul jij ons waarschuwen als er een uitvoering is? Je begrijpt, dat we er allemaal heen moeten. Dat genot mag je ons niet onthouden. Kun jij aan kaarten komen? Dat kennisje van je moet er maar voor zorgen. Toe, Gerritje dear, doe je het?”

„Ik beloof niets. Ik wil niet graag, dat hij weet, dat ik er met jullie over praatte. Hij had toen al een beetje het