Het geitenweitje

26

„Ik heb een nieuwtje voor jullie,” zei ze dan langzaam, want ze had zich vast voorgenomen haar best te doen wat nader tot haar collega’s te komen en ze wist geen betere weg, dan eveneens belang te gaan stellen in de nieuwtjes uit het leven van de verschillende kopstukken.

„Wat dan?” Er was opeens algemene belangstelling. „De lieveling schijnt een belangrijke rederijker te zijn!” Stans gaf werkelijk een rauwe kreet, vond Ans.

„Hoe weet je dat?” vroeg ze amechtig, want dat je een zó belangrijk nieuws zo kalm-weg vertelde, daar kon Stans niet bij.

„Bolle beweerde zoiets. Het spijt me achteraf, dat ik hem niet verder heb uitgehoord. Ik voel, dat ik jullie tekort heb gedaan. Maar hij scheen niet erg op me gesteld te zijn, hij was tenminste alles behalve chaud met me. Alle kans, dat hij de volgende keer om een ander steno-meubel vraagt.”

„Dat zal tijd worden!” schamperde Stans. „Ik kan het niet aardig vinden, dat de Greef jou altijd laat gaan.” „Wat mij betreft, ik zal blij zijn als ie me niet meer met dat baantje opknapt. Ik vind het een saaie bedoening op de redactie, de familie is zo erg van boven af!”

„Maar wat zei hij nou van de Greef?” vroeg Mar, die het jammer vond, dat ze er maar zo weinig van wist te vertellen.

„Hij vroeg of ik me voor kon stellen, dat die — hij drukte lang op dat die — toneel kon spelen. Nou had ik best kunnen zeggen, die man speelt de hele dag toneel, want hij doet zich veel strenger en gewichtiger voor, dan hij in werkelijkheid is, maar daar had ik geen zin in tegen een bekrompen manneke als die Bolle is.”

„Denk je dat nu heus?” peinsde Jes. „Je hebt zoiets al eens meer gezegd, maar ik kan er niet bij. Hoe weet je dat nou?”

„Feeling.”

„Ik moet er achter zien te komen, wat daar van aan is,” zuchtte Stans. „Als het zo is, dan moet ik hem zien, al zou ik er hemel en aarde voor moeten bewegen.”

„Stil eens,” Lotte’s wijsvinger ging bezwerend de hoogte