Het geitenweitje

19

„Dat is het voorrecht van achteruitgegane families, ze hebben altijd nog wel vrienden of familieleden, die er voor zorgen, dat ze er niet al te shabby uitzien en „men” zich niet hoeft te schamen als men ze op straat tegen komt en moet groeten.”

Ans was nog niet uitgegroeid boven het gevoel nu niet meer de dochter te zijn van een welgestelde familie en voelde een verbittering tegen goed gesitueerden, die haar wel eens scherp en onaangenaam deed zijn.

Het was een gevoel waar ze zich niet gemakkelijk overheen kon zetten, schoon ze heel goed voelde, dat het klein was en ze er tegen moest vechten. Zo had ze ook vrijwel gebroken met alle jeugd-vriendinnen, iets, dat haar toch wel vervelend stemde, vooral, omdat ze — uitgezonderd Lotte van Buren.— geen bepaalde sympathie voor haar collega’s had.

Wat ze voor Miep voelde, was respect voor de wijze waarop die zich onder weinig gunstige omstandigheden door het leven sloeg, maar meer ook niet. Ze zou nooit met een meisje als Miep intiem kunnen zijn.

Bij Ans thuis was het een in ieder opzicht veranderde omgeving geworden. En het kwam niet alleen door de achteruitgang van financiën.

Toen Vader nog leefde, was er fleur en gezelligheid geweest. Hij was een opgewekte natuur, die van uitgaan en pretjes had gehouden en geen waarde van het geld had gekend. Er was op veel te grote voet geleefd en toen hij, vrij onverwacht, gestorven was, toen pas kwam het aan ’t licht, dat de zaak er zeer slecht voor stond en er — buiten een levensverzekering — geen cent voor vrouw en kinderen over was.

De Moeder, een verwende vrouw, was deze slag niet te boven gekomen en het waren haar twee dochters en haar broer geweest, die aanpakten en er voor zorgden, dat ze op een zeer klein bovenhuisje in een goedkope wijk gingen wonen om rond te kunnen komen van de rente, die de levensverzekering opbracht en van wat de beide meisjes zouden verdienen.

Ans was door toedoen van den Directeur van het grote