Het geitenweitje

i7

voort moest en thuis niets anders dan misère voor zich zag ea geen geld kon uitgeven om eens een kleine afleiding firnebben.

„Wie weet wat voor goeds er nog voor haar is weg gelegd,” probeerde hij hoopvol te denken, al wist hij, dat het verschiet niet zó rooskleurig voor zijn kind was, als hij dat wel zou wensen.

Miep zelf nam het allemaal niet zo tragisch op. Het enige, dat haar vaak mistroostig maakte, was de ziekte van haar Moeder, waar absoluut geen verbetering in kwam.

Ze hield zo zielsveel van die zwakke moeder, had zoveel lieve herinneringen aan de tijd toen Moeder nog gezond en sterk was. Er was immers geen feestdag voorbij gegaan, die niet, was het dan ook op zeer bescheiden wijze, gevierd Was en altijd waren er kleine verrassingen geweest, als het vacantie was. Die uitgangetjes met haar ouders, dan eens naar zee, dan weer naar de bossen, stonden als lichtende zuilen in haar herinnering gegrift en maakte, dat ze gemakkelijk aanvaardde, wat voor menig meisje van haar leeftijd moeilijk te dragen zou zijn geweest.

In Miep Steffens was het zorgende, het opofferende, dat de ware vrouw eigen is en haar boven vele anderen doet uitsteken. Het kostte haar geen moeite, het ging alles zo vanzelfsprekend, en daardoor deed ze al het werk thuis blijmoedig en met volle toewijding.

In Martha de Booy voelde ze, wat betreft levensomstandigheden, een lotg^fcote en samen konden ze vrolijk lachen om de benepen zafcentjes, waar ze maar zo weinig van konden doen. Het %as een troostrijke gedachte, dat er op de tikkamer nog femand zat, die nergens aan mee kon doen en maar dunnetjes in de kleren zat. Alleen kreeg Mar nog wel eens aardige afleggers van een beter bedeeld nichtje en zag ze er dan voor een poos haast zo elegant uit als Ans Terhoeve, die — zeker uit de goeie tijd, dacht Miep, — nog zulke beeldige kleren had.

Miep was helemaal niet weelderig aangelegd, maar wel kende ze het verlangen er eens zo echt gezellig uit te zien

Het Geiten weit je