Het geitenweitje

i6

dan was het mis en kwam er een gejaagdheid over haar, die maakte, dat ze zich klein en dom voelde.

„Op school heb ik dat nooit gehad,” klaagde ze wel eens tegen Mar, die haar vertrouwde was.

„Ik kan er niet bij,” zei Mar dan. „Ik ben wel eens een pitsie bang voor de lieveling, maar au fond heb ik toch glad maling aan hem en als ik van kantoor weg ben, dan is ie geheel uit mijn gedachten. Ben je mal, kind, overal is wat en ons baasje is heus nog de ergste niet. Als je maar een beetje tegen hem zou durven, dan zou hij lang niet zo’n vat op je hebben. Denk je, dat ie niet ziet, hoe ’n bange wezel je bent? Daar maakt ie misbruik van. Bijt toch eens van je af en trek niet zo’n zuur, onverschillig toet als hij je een aanmerking maakt.”

„Ik zal het proberen,” was Miep’s antwoord dan, maar bij de eerste de beste gelegenheid was het weer precies hetzelfde en nam Miep het ongenaakbare air aan, dat de Greef zo in het harnas joeg.

Het was jammer, dat hij haar niet zien kon zoals ze was wanneer ze thuis kwam, waar haar eerste werk was, de zieke moeder vertroetelen en haar alle zorgen te geven, die ze miste in de lange uren van alleen te liggen.

Dan maakte ze de kamers aan kant en genoegelijk, zorgde voor het middagmaal en deed vlug en handig al die werkjes waar de vrouw, die ’s morgens een paar uur kwam, om haar moeder te helpen, geen tijd voor had.

Dan toonde het op kantoor zo verlegen meisje een energie, die haar in staat stelde meer te doen, dan men voor een meisje van achttien jaar mogelijk zou achten.

„Het kind heeft geen jeugd,” klaagde de Moeder vaak, als haar man bij haar bed zat en bezorgd keek naar het bleke gelaat in de kussens, de handen, die wasbleek op het dek lagen.

„Kom, kom,” troostte hij. „Het kind heeft nog een heel leven vóór zich en het is niet zo erg, dat ze leert zich aan te passen bij de omstandigheden. Er zijn er, die het veel erger hebben.”

Zo troostte hij zijn vrouw, maar in zijn hart had hij wel degelijk medelijden met zijn enig kind, dat op kantoor flink