Het geitenweitje

14

de voetbalwedstrijden weg houdt. Me ja is me ja en me nee is me nee!”

„Nou, succes, Dirks! Ik moet weg, anders krijg ik ’n uitbrander van baasje!”

„Hij kijkt vandaag toch al zo azijnig! Ga maar gauw, juffrouw Jes.”

Toen ze weer op bureau kwam zag ze, dat de chef op z’n horloge keek.

„Te lang weg gebleven,” dacht Jes en ze zette zich vlug achter haar machine, liet die oorverdovend ratelen. „Ik zal die vijf minuten pleizier bij onze voetbal-maniak wel inhalen.”

„Zijn de brieven klaar?” klonk het een poosje later uit de mond van hun aller lieveling.

Ans, wie dit werkje opgedragen was, haalde de brieven op, bracht ze hem.

Ze zagen hem hevig in de weer met het rode potlood. „Dat ziet er goed uit,” fluisterde Miep Steffens naar Mar de Booy, die het dichtst bij haar zat. „Hij is aan mijn stapeltje bezig! Ellendig, zeg, ik wou juist vroeg naar huis, Moeder is weer minder goed.”

Het was een feit, dat de chef altijd de meeste aanmerkingen op Miep’s werk had. Hij vond haar een stug, onvriendelijk meisje en had het idee, dat ze altijd lijdelijk' verzet pleegde en door haar houding de anderen ophitste. De waarheid was, dat Miep even verlegen was als hijzelf en dat ze een angst voor hem had, die niet gerechtvaardigd was en waardoor ze zich altijd achteruit gezet voelde. Deze twee mensen, die elkaar beschuldigden van onvriendelijkheid, leden aan hetzelfde euvel en stonden daardoor verder van elkaar af, dan van de anderen.

Mar zag de onrust op Miep’s gelaat en wetend, hoe de angst om de bijna altijd zieke moeder, maakte, dat Miep niet zo van harte van haar jeugd kon genieten als de meesten van hun, bood ze gauw aan de brieven voor haar over te tikken, die de lieveling terug zou geven.

Mar de Booy was een zieltje-zonder-zorg en hoewel ze uit een gezin kwam waar het lang niet botertje tot de boom was, wist ze met het karige zakgeld, dat haar toegemeten