Het geitenweitje

13

heup reikte — met de kleine Kik naar Ajax — ’n moord-wedstrijd, juffrouw Jes! — nou en toen is ’t een beetje laat geworre, hè? Hoe gaat zoiets, nog met ’n paar lui ’n borreltje gedronken, hè? Afijn, toen ik thuis kwam was de boot an, hè? Veel vijven en zessen en ze had d’r genoeg van en ’t most nou maar es uit zijn met al dat ge..., afijn, ik zei ook ’n kleinigheid en toen ik gisterenmiddag thuis kwam was ze ’m gesmeerd met de — manuaal naar heup — en daar zit ik nou! Zij ’n kop, ik ’n kop! Ze zit bij ’n zus van d’r. Stiekum laten zitten, hoor! Maar eve goed ’n saaie boel bij me thuis.”

„Ze zal wel terug komen, Dirks,” troostte Jes, die haar lachen haast niet kon houden bij het schone verhaal.

„Ze kan wachten tot ze ’n ons weegt eer ik haar terug kom halen,” zei Dirks wraakzuchtig.

„Dat hou je toch niet vol, Dirks,” lachte Jes. „Ik zou me maar niet lang bedenken en haar terug gaan halen. Moet je ook maar niet zo vaak naar dat gevoetbal gaan kijken.”

Dirks keek haar verontwaardigd aan.

„Gevoetbal?” z’n stem sloeg over. „Gevoetbal? Weet je, juffrouw Jes, dat het ’t mooiste is, dat er op de aardbodem bestaat? Maar zo benne de vrouwen nou! Toen me nog verkering hadden was ze net zo mal met die edele sport as ik. Allemaal larie geweest, toen ze eenmaal in „’r eige boeltje” zat, most ze d’r niks meer van hebbe. Maar ik heb me om de dooie dood niet late kiste! Ik ging toch, weer of geen weer. Geen wedstrijd heb ik overgeslagen. En nou ineens — wéér het heup-manuaal — nou ik de kleine Kik heb meegenomen, nou smeert ze ’m en eist, dat ik dat gevoetbal — net zoas u ’t daar zei — da ’k dat opgeef. Tja, ja, wie ’n vrouw neemt doet goed, maar wie vrijgezel blijft die doet goochemer.”

„Ik ben diep beledigd,” deed Jes kwasi boos. „Ik ga weg, zó kan ik Hare Majesteit de Vrouw niet horen beledigen.”

„Zegt u dat wel! Hare Majesteit! knechte doene ze je! Nergens mag ’n man baas zijn! Al z’n pleiziertjes mot ie opgeve! An mijn lijf geen polonaise! Knap wie mijn van