Het geitenweitje

n8

roddelt nooit, is nooit hatelijk, echt een meisje uit één stuk.”

„Hè jakkes, we doen net of zij dood is,” viel een beetje kregel Mar uit. „Van de overledene niets dan goeds! Misselijk vind ik dat!”

„Martje, waarom opeens zo boos, m’n hartje?” trachtte Jes te schertsen.

„Ruzie met „Der herrlichste von Allen” gehad?”

„Doe niet zo idioot,” snauwde Mar, die geheel buiten zichzelf was.

Naderhand, toen Mar weer een beetje haar evenwicht terug gevonden had, zei ze berouwvol:

„Ik moet altijd snauwen of hatelijk zijn als ik me ergens zenuwachtig over maak. Je moet weten, dat ik me vanmorgen bijna verslapen had en die goeie Moeder van mij is warempel drie keer de trap opgeklommen om me wakker te roepen. De derde maal heb ik haar onbarmhartig af gesnauwd en toen ik weg ging keek ze me zo verwijtend na. Nou, en toen kwam ik hier en hoorde van Miep’s Moeder. Ik voelde m’n geweten toch al zo knagen. Hemeltje, stel je voor, dat ik mijn Moeder zo plotseling zou moeten verliezen! Ik ben vaak zo’n vreselijk zelfzuchtig wezen. Ik denk er nooit zo over na, zie je, maar vanmorgen voel ik me toch wel héél schuldig. Ik zal dat lieve mens van mij vanmiddag een paar heerlijke perziken mee brengen, daar is ze dol op. ’t Is me waarachtig een genoegdoening, dat ik er krom voor zal moeten liggen, want ik heb bijna geen cent meer.”

„Ja,” zei Lotte zacht, „we snauwen allemaal wel eens en wat kun je je Moeder vaak, zo lekker stiekum, kritiseren. Maar after all is je Moeder toch maar je Moeder en als je er aan denkt wat Miep nu zal voelen, dan krijg je kippetjesvel. Ik kan me best begrijpen, Mar, dat je je Moeder vanmiddag eens zo echt wilt vertroetelen. Ik heb er ook behoefte aan.”

„Het is voor Miep een fijn idee, dat ze zo veel voor haar Moeder is geweest,” zei Ans. „Dat moet haar tot troost zijn. ’t Is net zoals je zegt, Lottie, ieder heeft zich wel eens wat te verwijten. We zijn nu even wakker ge