Het geitenweitje

”5

„L&kt ben ik, hè? Gebeurt ook niet iedere dag! Ik zal gauw helpen met opdoen, dan kunnen we direct aanvallen. Sjoerd wachtte me op. U had hem zeker gezegd hoe laat het geitenweitje leegliep, hè, Moeder?”

„Geen woord, kind. Hij vroeg er trouwens ook niet naar.”

„Zou tante Clara hem de gegevens verschaft hebben?” lachte Ans licht ironisch en ze vertelde van tante’s op-kuiverij.

„Echt tante Clara!” spotte Clem. „Dat vertelt ze natuurlijk bij al haar kennissen! Wat zal ze in haar hart het land hebben, dat mijn bescheiden werkkring niet te verdoezelen is en ze er niets mooiers van kan maken!”

„Sjoerd komt eens gauw een avondje bij ons,” vertelde . Ans.

„Gezellig,” verheugde Clem zich. „Hoe ziet hij er uit? Is-ie nog altijd even knap?”

„O, ja, en ook even goed gekleed. Of hij dat allemaal zal kunnen volhouden nu tante niet meer dokt, is een andere kwestie.”

„Wanneer gaat hij zich vestigen en waar?” vroeg Clem vol belangstelling.

„Om zich te kunnen vestigen moet hij toch eerst klaar zijn, Clem en dat is nog steeds „bijna,” óók net als vroeger!”

Ans dacht bij zichzelf hoeveel er veranderd was in hun verhouding, nu ze zo alles vertelde, zonder enige terughouding. Vroeger zou ze er immers niet over gedroomd hebben iets te vertellen van wat Sjoerd en zij samen besproken hadden; en had ze hem niet altijd mooier tegenover de huisgenoten voorgesteld dan hij in werkelijkheid was. Nooit zou ze erover gedacht hebben — toen — om zich spottend uit te laten over zijn gebrek aan werklust.

„Het zal nu toch werkelijk eens tijd worden,” zei haar Moeder langzaam, „dat Sjoerd af studeert. Wat moet er van zo’n jongen terecht komen, als hij alleen maar voor pleiziertjes leeft en niet eens denkt aan later?”

„Misschien komt bij hem de ernst des levens wat later,”