Het geitenweitje

ÏOI

hem de avond tevoren in zo’n ganselijk ander licht gezien hadden, er werd met de gewone ijver gewerkt. Hij kon natuurlijk niet weten, dat Miep op het idee was gekomen er geen woord over te reppen.

„Hij verwacht stellig, dat we nu over niets anders zullen kwekken,” had ze gezegd, toen de Greef even nadat hij op het bureau kwam, bij Rinus Rimpel was geroepen.

„Dat is wijs van je ingezien,” stemde Ans in en ze besloten allen te zwijgen „als het graf.”

Toen juffrouw Broese de koffie had gebracht en ze de gewone werk-pauze hielden, dacht de Greef: nu zal het komen! Maar er werd over koetjes en kalfjes gesproken en het was of er geen toneel-uitvoering bestaan had.

„Correct van de geitjes,” dacht hij vermaakt en metéén schoot hem te binnen, dat hij ze wel eens iets vertellen kon, dat ze aardig zouden vinden.

„Ik heb een complimentje voor u te boeken, dames,” ratelde hij.

Het hele stel keek op, of de bliksem plotseling in de tikkamer insloeg. Stel je voor, de lieveling die een complimentje overbracht!

„Onze Directeur, bij wie ik zo juist was, sprak z’n hoge tevredenheid uit over het werk van — schrikt u niet, dames! — „Het geitenweitje” zoals onze Directeur de tikkamer betitelt.”

„Reuze-aardig gevonden!” schaterde Ans en ook de anderen lachten hartelijk.

„Goeie hemel, Rinus Rimpel, die een complimentje weggeeft!” liet Mar zich ontvallen.

„Hoè noemt u onze Opperste?” vroeg de Greef vrolijk.

En Mar vertelde haperend, dat de meestal zo boze plooien in het voorhoofd van hun „Opperhoofd” hem die naam bezorgd hadden.

„We hadden een tijd lang de flauwe gewoonte al de voorwerpen, die om ons heen waren met dezelfde voorletters te noemen,” lichtte Jes toe. „Zo heet het hertje, dat op uw presse-papier zit, Herman Hert en het aapje, dat altijd als mascotte op Mar... ik bedoel op juffrouw de Booy’s schrijftafel prijkt, Adriaan Aap. ’t Is erg flauw, dat