Het geitenweitje

10

De Greef was in zijn hart verlegen en maskeerde dit door een voorgewende onverschilligheid en norsheid. De meisjes, die dat niet wisten, zagen in hem alleen de beul, die niets over de schreef liet gaan en beter sergeant-majoor had kunnen worden, dan chef van hun afdeling!

Alleen Ans zag hem anders, al kon ze soms van harte mee schelden met de anderen. Want al stond ze dan ook door beschaving en opvoeding iets hoger, een brief die ze terug kreeg en waar het bekende rode kringetje om een woord stond, ten teken, dat er iets niet in orde was, kon haar in woede doen ontsteken.

Het was de gewoonte, dat even na vieren alle brieven naar den chef gebracht werden. Dan gleed zijn critisch oog over de verschillende brieven en werd iedere ongerechtigheid onmiddellijk ontdekt.

Zes paar meisjesogen gluurden dan naar het bureau van den baas en ieder keek naar haar eigen stapeltje, berekende de kansen van te moeten overtikken.

Nooit zei hij iets, zwijgend legde hij de brieven die niet goed waren neer op de schrijftafel van de schuldige en het rode potloodkringetje grijnsde haar verwijtend aan.

„Razend maakt ie me daarmee! ” kon Ans dan uitroepen. „Als ik er aan denk moet ik gewoon fouten maken!”

„Maak jij je maar niet benauwd,” schamperde Stans dan. „Jou kan niks gebeuren, jij hebt Rinus Rimpel achter je!”

Dan schoten ze allemaal in de lach. Want, Ans, die als ze een goede bui had heel grappig kon zijn, had, juist om te laten zien, dat ze hun gevreesde „Opperste” ook wel eens op de hak durfde te nemen, den Directeur vereerd met deze schone bijnaam. Een diepe rimpel, die 6ij voortduring zijn voorhoofd sierde had haar op dit idee gebracht.

„Zeg, de lieveling heeft een pé-buitje,” zei Mar, toen de Greef zich naar de expeditie had begeven.

„Natuurlijk heeft de cheffin vandaag teveel geld uitgegeven bij het inkopen doen,” veronderstelde Jes.

„Zeg, hij heeft een doggie, wist je dat?” vroeg Stans, wier fort het was aan alle kanten te informeren naar de huiselijke aangelegenheden van hun chef.