Het huisje aan de sloot

als maakte ze zelf deel uit van de muziek en de licht-tooverij —, totdat een lange man, vlak bij haar oor, ineens tegen haar zei: „Zeg jij, kijk jij er alle moois niet af!”

Heeft ze toen misschien zoo raar dien man in het gezicht gekeken, dat daarom alle menschen lachten? Hij had een bruin gezicht met scherpe, zwarte groeven, een baard als van tabak en lange gele tanden.

Eer ze het wist en zonder dat ze zelf begreep waarom, heeft ze zich haastig, als verjaagd, door het menschen-kluwen weggedrongen en toen ze er buiten stond, in het koele licht, had ze spijt van haar mooie plekje aan het raam. Tusschen de donkere lichamen ving ze alleen nog maar glimpen licht, doorvonkt van kleur —, en het leek haar heerlijker nog en begeerlijker nog dan toen ze daar stond in den overvloed, maar de muziek ging verloren in het zacht-joelend murmelen achter haar aan.

Toen was het dat ze ineens en zonder overleg met zichzelf, alweer niet wetend waarom, doorliep den weg nog verder op, almaar verder van huis afrakend, terwijl ze anders altijd dadelijk met haar boodschapmandje huiswaarts keert. En vlak voor haar eigen gezicht, in de lucht, vond ze gedurig het gezicht van dien man, die dat zei „kijk er alle moois niet af” hinderlijk, zoo-als een witgloeiende lichtstip de oogen hindert, die te lang hebben gestaard in de lamp en daarna zich naar het donker wendden. Daarbij door haar heele lijf een plagerig, wriemelig gevoel, als was haar gewelddadig een mantel of deken, waarin ze warm zat geborgen, ontrukt, of een uitgezocht hapje tot het laatst bewaard vlak voor den mond haar uit de hand geslagen, datzelfde en toch weer anders.

Ook het wakker-worden uit een droom juist als het gebeuren gaat, juist als je binnen mag, lijkt er wel op, en zooals je dan uit alle macht de slaap weer probeert

234