Het huisje aan de sloot

De nacht was al bijna voorbij toen ze wakker wer<I_r grauw-zilver morgenlicht liet het hooge, kleine muur-raam door, en buiten geluid, nuchter en fleurig, karren en kipjxm en honden en de smederij.

Iets was er. . wat was er? Ze is het bed al uit! Ja. . de grendels zitten voor de deur en de sleutel steekt nog omgedraaid in het gat.

„Heb jij het ook gehoord, gisteravond. .?”

Hij heeft het ook gehoord.

„Gelooven ze dan niet in de Bijzondere Bewaking, de groote menschen, gelooven ze ook niet dat Elijenowe komen zal, in dien nacht?”

„Och. . ieder jaar zeggen we immers allemaal tegen elkaar: „Het volgend jaar in Jeruzalem” en bij Kaas sparen de kinderen al op voor de zilveren bruiloft, dat is over anderhalf jaar en Schmoel Konijn wil tegen den zomer een huis laten bouwen. . en hij heeft den grond al gekocht en betaald. .”

Ja, het is waar. Ook dat is waar. En ze heeft er nooit aan gedacht. . Elk jaar één keer zeggen de menschen het elkander te hopen: dat ze den volgenden seider zullen vieren in Jeruzalem.. Jeroesjolajiem is mooier! — en alle andere dagen maken ze hun plannen en bouwen ze hun huizen voor de toekomst en tot die toekomst wordt Jeroesjolajiem niet gerekend. En zij heeft daar nooit aan gedacht, het is om haar heen gebeurd en ze heeft het niet opgemerkt. Dat is vreemd . . maar iets anders is vreemder en angstiger vreemd. .

Dat Elijenowe eenmaal zal komen in den nacht, in dien Nacht, in dien der Bijzondere Bewaking, — zouden de groote menschen dat dan eigenlijk niet gelooven . . ?

229