Het huisje aan de sloot

van de straat kwam geen geluid. Toen was haar broertje weer terug, hij lachte even, kwam weer zitten, de seider ging verder en even later werd, als steeds, de deur weer dicht, maar niet op slot gedaan.

De ernstige seider duurt tot waar in de „gode” staat: „Men brengt de spijzen op en eet naar welgevallen,” dan komt het avondeten en daarna begint de na-seider, vroolijker, luchtiger. De zangen waarin ze altijd den-zelfden klank terug hooien komen, mogen ze zingen met joligen nadruk en grappigen klem. In de opsomming van wat God door de eeuwen heen in het nachtelijk uur voor de Joden deed, komt aap het einde van elke wonderdaad „Ba-lailo”²), als een sprongetje-in-de-hoogte na de trippelend-zachte eentonigheid van den langen zin. En in het „Egod Elouheinoe sjebasjoma-jiem oe-woörets” dat in den telzang eiken keer terugkomt — Eén is God en Twee de Tafelen en Drie de Vaderen en Vier de Moederen en Vijf de Boeken en Zes de Afdeelingen³). . maar Eén is de God des Hemels en der Aarde jubelt zoo’n verblijdenis en zoo’n heerlijke zekerheid, dat zou je toch niet zachtjes kunnen zingen! Dat hoeft dan ook niet als je maar niet schreeuwt.

Vader had ditmaal niets te verbieden, Vader had ditmaal ook niet te kijken toen ze aan „Tisjngo jargei leido”-t) kwamen of ze w^reer, als verleden jaar, heimelijk lachend schuin-uit verstoken naar elkander keken, ze zongen schier gedachteloos, hun denken vooruit naar den moordenaar en dat ze straks zouden slapen achter ongegrendelde deur in een huis, met de hand te openen, en dat toch niet geopend worden zal, door de Bijzondere Bewaking. Hoe zal dat voelen, zóó den nacht in te gaan, hoe zal dat zijn, te bed te liggen in het verstilde en verkoelde huis en niets te hooren dan, misschien, den stap van den moordenaar of. .. . het ontzaglijk suizelen, door de lucht, van den Vurigen

Huisje a. d. sloot 8

225