Het huisje aan de sloot

die toch een achter-kleinzoon van Rebbe Heele Arjei is! En moeder leek ook niet heelemaal gerust. Was moeder maar niet van die verdrietige Vereeniging lid geworden. Dan had de meester niet tegen haar broertje in de volle klas kunnen zeggen: „Ik dacht dat jij te geleerd en te deftig voor ons was.”

Hè, ze zou wel weer zoo kunnen huilen. Haar zakdoek. . waar? In den zak van haar mantel die op den kapstok hangt? De kamerdeur heeft ze al open maar verder komt ze niet. . Want wat ligt daar en blinkt daar voor wits op de mat? De mat is vuil-bruin en het schittert hel wit, de mat ligt recht en het viel door de gleuf in de deur er luchtig en schuin boven op. . zoo drijft soms een weggegooide of verloren bloem hoog en luchtig op de troebele sloot. Ze gaat er naar toe en blijft achter de gesloten buitendeur er even naar staan kijken, bukt zich dan en raakt het aan en neemt het op, het voelt koel en glad en deftig en zwaar in haar hand en Vaders naam staat er op. . En zou het nu toch nog, o, zou het nu toch nog. . ? Al licht en zoetheid wordt het nu diep binnen in. .

Ze kreeg bijna de deur in ’t gezicht. . zoo vlak als ze er aahter stond nu Vader is binnengekomen. Kijk Vader. . een brief! Is het de brief, Vader? Is het toch nog de brief? Nu ineens prikt het weer zoo achterhaar oogen als wou ze, en waarom nu, gaan huilen! Is het de brief, Vader? Hij werd daarnet door de deur gegooid. . ik kwam uit de kamer voor mijn zakdoek. . hij lag midden op de mat. . de mat was bruin. . de mat lag recht, de brief was er schuin boven-op komen glij-len. . Is het dan de brief, Vader? Hij was zo wit, hij voelde zoo koel, zoo glad, zoo zwaar.. Maar Vader hoort niet, Vader leest. . Het is de brief! En haar broertje gaat naar ’t Fransche school. . en morgen mag hij al komen.

Morgen gaat ze alleen naar het oude school terug. En

218