Het huisje aan de sloot

sliffend opdrijven voor zich uit als schepen de kruiende schotsen —, een groet komt uit de schemering en ze groeten weerom. — „Dag, vrouw Komeyn — maar nauwelijks zijn hun de woorden van de lippen of ze blijven allebei tegelijk stokstijf staan. „De koek! Vergeten.

Ze hebben precies gelijk hetzelfde gezegd en moeten nu allebei lachen.

„Hoe kwam het dat jij er ineens aan dacht?”

„Omdat vrouw Komeyn daar ging. En jij?”

„Ik ook”.

Ze rennen lachend terug. De koek voor vanavond vergeten —, zeker door het praten met Kevie Kaas. Vrouw Komeyn is de waschvrouw, ze komt elke week één dag; als ze er is, vinden ze koek om vier uur uit school —, als ze haar zien, denken ze dus aan koek!

Thuis moeten ze dat allemaal gauw vertellen, hoe het kwam dat ze eerst de koek allebei vergaten en er toen allebei tegelijk aan dachten. De mooie kopjes staan op de tafel —, de heele kamer ruikt naar koffie met kaneel. Waar is vader? Vijf bakjes boordevol olie wachten op vader! Laat vader nu toch komen, dan is iedereen thuis, buiten loopen dan nog enkel mcnschen die niet weten wat Chanoeka is....

Nu staan ze bij vader vóór het Chanoeka-ijzer. .. . zeggen zij tweeën, maar groote broer neemt ze allebei aan een oor en ze moeten hem nazeggen: „Vader staat bij den Chanoeka-wijzer”. .. .; moeder wenkt, dat er nu niet meer gestoeid mag worden.

Ja.... moeder heeft gelijk, ze moeten kijken! Het mooie wonder is er al bijna weer. Vader heeft het losse bakje, dat eenzaam boven de anderen in zijn sleufje hangt, in de hand genomen en aangestoken —, die eene steekt nu al de anderen aan, hij bedient ze, en daarom heet hij dan ook de Sjammos of bedienaar, juist zooals Zadoks, die in sjoel den Couheiniem het water over de handen giet, vóór ze de gemeente zegenen gaan!

17