Het huisje aan de sloot

ook, omdat ze ineens er voorbij-varen in de sloot....

Daar staat oude buurvrouw Top, haar gezicht is als een rood appeltje boven de troebel-groene sloot; ze ligt op haar steigertje en spoelt een dweil.

„Dag jongens. ... en ga jullie varen?”

„Ja... . we gaan varen, buurvrouw Top!”

Maar stil. ... nu komt het heerlijke. . . . daar is het achtertuintje van Trijntje Tuut.... en het is nog mooier haast dan haar voortuintje aan de straat! In het groene gras staat de fuchsia, cén pracht van purper, paars en groen, daaromheen bloeien de witte violieren en de lage schoeiïng aan het water vlamt en brandt van de Indische kers. Dn zie, nu de schuit zich ontwendt in de sloot.... nu lijkt alles plotseling dronken of mal geworden.... de kleurige weerkaatsingen wringen zich in de dolste bochten, de wonderlijkste kronkelingen.... fuchsia’s en gras en violieren en kers en de wolken aan den bonten hemel en het beloopen blauw.... en dat alles gebeurt in die duizekliepe kom vol bleek goud, bevend licht. . . . neen iets wonderlijkers dan dat is zeker nergens te kijk____!

Maar de schuit heeft even stilgelegen en in luie schommelingen is het alles weer tot rust gekomen.... een domp en een bons.... en het deurtje bonk toe. . . . daar varen ze weer verder. . . . dag tuintje van Trijntje Tuut. . . . en weg is het tuintje van Trijntje Tuut. . . .

Hier moeten ze er af. .. . de tocht is al uit. De schuit legt aan. ... en. .. . daar staan ze. .. . In een smal steegje staan ze, heelentaal beteuterd, tusschen twee kleine huisjes. Een oud mannetje zit er te timmeren op het plaatsje; een scheepje staat op het duivenhok; goudsbloemen blinken bij den regenbak in de zon. Ze zijn vlak bij huis en ze weten het ook wel. .. . maar om het vreemde van het steegje lijkt het, als zijn

11