Het huisje aan de sloot

dat ze gelijktijdig hebben omgekeken naar het achtervenster met liet gele rolgordijn, of moeder daar ook zitten mocht en hen stilletjes gadeslaan! Het hekje is wiebelig en oud, de moddersloot moorddadig voor wie het hoofd vooruit in het water schiet. .. . Maar ook.... alles is vanmiddag zoo vreemd.... overweldigend als vol geheimen, zoet en zwaar. ... en ze bukken, in een onweerhoudbaar verlangen om langs alle achterhuisjes en wallekanten, aan weerskanten van de sloot, aan weerskanten van zichzelf, links en rechts te kunnen zien, tot aan de bruggetjes toe. .. . Vaker hebben ze zoo, te zanten, voor het hekje aan de sloot gestaan, maar nimmer geweten dat alles zoo wonderlijk kon zijn en nimmer zóó verlangd, verder te komen, meer te zien dan wat zichtbaar is van hun eigen plek....

„Kan jij wel tot aan het bruggetje zien. . .. ?”

„ja. .. . net. ... en o. . . . daar komt de schuit. . . . daar komt de vaatjes-man met de schuit. . ..!”

Onder het lage, nauwclijks-gewelfde bruggetje door, uit een klein, blond verschiet van weien-groen en klaarder zicht als boven water, komt de trage, bruine schuit uit de zon in donker te voorschijn gedreven. En de lange bruine man laveert in scherpe zigzaglijnen van wal tot wal, en overal waar een klein vierkant hokje is uitgebouwd over de sloot, daar bonkt hij een klein, vierkant deurtje open, en een vaatje komt er uit, een ander gaat er in, en in scherpe zigzaglijnen laveert hij zijn schuit naar den overwal, doet er hetzelfde en keert weer terug. . . .

De vaatjesman heeft in zijn schuit twee soorten vaatjes: leelijke oude en mooie nieuwe, blinkend-geel met roode banden. Het broertje en het zusje worden ineens benieuwd en gespannen. ... ze fluisteren:

„Zou hij bij ons zoo’n leelijk oud brengen of zoo’n mooi nieuwe....?”

9