Het huisje aan de sloot

moeder klaar, nu doet ze de laatste, nu heelemaal. Juist op tijd, het licht is weg. Daar komt de maan, de volle maan. Aan den overkant van de sloot komt hij juist over de tuinschutting te voorschijn, dadelijk zal hij wel hooger rijzen. Moeder is naar binnen gegaan, ze gaat haar breikous halen, een toertje breien in schemer is zuinig voor de lamp, zegt moeder altijd. Kan ze nu niet zelf met zingen de dingen terugroepen, dat ze weer dicht-bij komen en zoo duidelijk zijn, juist als zooeven toen moeder zong? Kent ze de wijs? Probeeren. . wel ja. . en daar komt het ook al. „Mijn dierbaar Spanje.. land mijner vaad’ren.” Net alsof je een kalkomanie-prentje, dat dof was, van het schoteltje trok. . voorzichtig. . ineens helder! De wind vooral is nu zoo duidelijk, en zoo vertrouwelijk, en er is een reuk van klaver, zooeven niet. . de uitgebloeide vlierboom over de sloot wenkt en wmift en telkens aaien zijn takken de maan over het gezicht. . nu maar zoo stil blijven staan en naar de maan kijken. . en neuriën. . niemand is er nu om „bromvlieg” tegen haar te zeggen en met zijn zakdoek naar haar te slaan.

Maar daar is moeder weer, met de breikous gaat ze op het stoepje zitten. Ineenen een angst: als moeder nu maar niet gaat zingen van:

Lustig meisje, rep de pennen,

Sla maar om en kruip maar door. ...”

want zulke liedjes roepen den wind niet dichtbij. .

Maar daar zijn de broers. . en daar is Vader. Kijk. . de maan. . de maan! En zij met allen. . Is dit wel ooit eerder gebeurd, dat ze allemaal op het plaatsje te zamen waren? Bij toeval kwamen ze juist tegelijk, ieder zocht wat anders, vader moest iets zeggen, broertje wilde zeker vragen of zij spelen kwam en groote broer zijn hengel bergen in het schuurtje.. en nu gaan ze geen van allen weg.. ze blijven en kijken naar de maan.

111