Tegen de dwang (verhalen)

'Nou kijk eris, nou kijk eris,' riep ze, 'die Jodenmeid met zo'n préchtige tak. Geef óp, smous, smerige dief.'

'Nee,' snauwde Saar, moedig, nu ze de tak had, en stevig aanklemmend, 'je krijgt 'm niet. 't Is mijn tak. Je heb er allang genoeg, 'k Neem 'm mee voor me broertje.'

Slungel met breed, sproetig gezicht en warrige haarbos, slenterde, voetstappend, boersschouderschokkend, handen in de zakken, op haar toe en vlak bij bleef hij staan, zei, ogen minachtend op haar:

'Neergooien, hè!'

'Nee,' nerveus-hikte Saar weer, "k dóé 't niet...' Koppig klemde ze de tak. 't Fijne mondje beefde en in haar ogen gloeide het van komende tranen.

Vrees voelde ze, dat die tranen te zien zouden komen, dan zou ze nog meer bespot en machteloos meteen zijn. Machinaal lippen-prevelend zei ze haar eigen gedachten na... niet huilen... niet huilen...

Joelend en schaterend dicht omringden ze, speels duwend, Saar en de grote jongen; zij, opkijkend naar hem met verdonkerde, felle ogen en hij breedlachend met witte tanden. Belust op vechg'ool hitsten ze, handenvol gescheurd en nattig blad grijpend en ze haar gooiend over 't hoofd, dat ze kleefden in 't ruig-krullige, goudbruine haar. Meisjes, afgebroken-neuriënd onder 't bewegen, huppelden hoog op de voetpunten om het kind heen, sarrend gezichten trekkend.

'Nou, zeg,'ruw-gebood de sproetige slungel, 'góói je 'n 'm nou néér of niet...'

Bevend, toch krampig geklemd tak in de kleine handjes, stond Saartje kleintjes in de tierende kring. Speels-wreed sloegen haar de kinderen, schoppend in de bladerrommel, struikelend over nat-taaie takken, kleine, vlijmfel-aankomende streekjes met de lange, slap-zwiepende zweeptakken, pijnlijk over gezicht en handen. Dan ineens, luid schreiend van angst en pijn, Het ze de tak uit de handen vallen, die ritselend langs haar jurkje op de grond gleed.

Nu hielp dat niet meer.

De jongens, losgelaten, schreeuw-joelden dooreen:

'Ze mot hebben met 'r eigen stok.'

Plagerig drongen ze, verraderlijk stomp-duwend, om 't snikken

45