Tegen de dwang (verhalen)

as er nou bij óns ook eris zo'n kerel binnekwam... want iedereen mag binnekomme... wis-je dat?'

'Ja zeker,' bevestigde 't zusje, blij, dat ze nu óók wat wist... "t staat immers in-et boek. 'Al die honger heeft, kome en ete.' Waarom staat 'r kome en ete?'

'Dat weet 'k niet,' bekende Dolf... 'nou zég, maar as er nou eris zo eentje kwam, zo'n vreemde kerel... die je nog nóóit gezien heb... met een lange zwarte baard... en 'n lange zwarte jas an.'

'Waar vandaan?' huiverde 't meisje.

'Dat... weet 'k niet. Erreges vandaan... en dan zó maar bij ons an tafel kwam zitte... en niks zégge... wat zou 'k bang zijn.'

'Hoe ging 't ook weer verder?' vroeg ze peinzend.

'Nou... toen lei-die stilletjes dat dooie kindje onder de tafel... en toen kwamme d'r soldate... dat was zo afgepraat met die kerel... nóu... en toen zeien ze, dat die Joden 't vermoord hadde en toen stakke zullie die Joden dood...'

'Met messe?'

'Ja...'

Stilte.

'Hoe laat zou 't zijn?' vroeg Dolf.

'Ga deris kijke,' ontweek 't zusje.

'Zeker al bij énen,' vermoedde hij, 'wat waait et, hè...'

'Zou de deur op slot weze?' vroeg ze inenen.

'Immers nóóit, de seider-nacht... De deur mag niet eens op slot... vader zegt... nou past de Messias op ons en daar moeten we op vertrouwen.'

'Zou-die op alle mense passé?'

'Op alle Jóde,' verbeterde 't kereltje, eigenwijs.

'Zou-die nou buite Iope... zo maar alleen?'

'Hij is niet bang,' zei 't broertje.

Hun stemmetjes waren gedaald tot sidderend gefluister en uit de donkere, warme bedstee keken hun ogen, groot, nerveus, de kamer in. Buiten rommel-ruiste de wind. En de jongen zag de donkere straat, met de slapende huizen en de zwarte, hoge, waaiende bomen... en hij rilde.

'Is־ie maar één nacht hier...?' vroeg 't zusje weer.

33