Avontuurtjes

speeltuin, geiten, kippenhok.... nog altijd niet de echte stad, maar bijna toch.... in elk geval de zekerheid.... en eindelijk, het eerste bordje waar de naam op staat.... een korte, wijde straat.... een man die gele komkommers vent en schreeuwend het hoofd keert naar links en rechts, en opkijkt tegen de huizen aan, tot aan de hoogste ramen.... en vrouwen die naar buiten schieten, in bollen rok en schommelend jak... en dwars over straat naar de kar toe gaan, zes, zeven tegelijk, in een oogenblik.... en open deuren, waaruit kinderen hollen, hun moeders na, tot bij de kar... de stad! Ze hebben het bereikt, ze hebben het volbracht, ze zijn van hun eigen stad en huis te voet den langen weg gekomen, ze zijn de stad binnengetrokken, ze loopen nu in de stad, die ze eerder nooit dan met boot of spoor bereikten en dan hoe zelden nog! Ze hebben wel geweten dat je er heen loopen kon, maar nooit gedacht dat dit voor hen was weggelegd—, nu is het toch gebeurd, ze zijn te voet gekomen! Ze kijken links en rechts, naar de hooge huizen op, de open deuren in, langs de steile, gele trappen naar boven..♦.

Hoe donker is het hier. De witte weg is in haar oog geprent, ze blijft hem zien en voelt hem ook, achter zich, als een blinkend kronkelen tusschen groen naar het blauwe water terug, als een lange staart aan haar voet. Als je omkijkt zie je nog groen en het helle licht hangt als een gordijn gespannen tusschen de laatste grijze, hooge huizen van de straat... Maar nu niet meer, ze sloegen een hoek om en zien nu niets dan huizen en zien de straten al voller en fleuriger worden. Het is de stad, en toch nog niet volkomen.... eerst moeten ze in de mooie straten zijn, de zachtbevloerde, en waar elk huis een winkel vol

84