Avontuurtjes

Binnentrekken.... dat hoort bij veroveren, en ineens voelt ze het: zoo ga je naar een stad, die je veroveren wilt, ze gaan er naar op, want de weg stijgt nu merkbaar.... wat ligt het stof er mollig en dik, veel dikker dan straks, je voeten sloffen er onder weg en sliffen er in uit. Het is bijna gebeurd.... het is bijna gekomen.... en weer ijlt haar denken door het niet-zijn der vervlogen dagen naar die eene in April en weer is er het wonder-gevoel. Haar hart klopt zwaar, haar mond is droog, haar hand ligt koud in die van Vader׳—, je zou haast zeggen, ze is bang, — maar waarvoor zou ze bang moeten zijn ? Wat geeft zoo'n stad een geluid van zich af—, het komt je een heel eind weegs tegemoet op den witten weg en haalt je naar zich toe en neemt je in zich op.... wat is zoo'n stad ook ontzaglijk en machtig groot, dit huizenblok leek van ver een losgeraakte kruimel, weggerold in het tuintjesgroen en zie nu eens wat een ramen, wat een deuren, wat een men-schen wonen daar! Die kijken, als ze willen, allemaal den polder in.

Eerst was de stad een blauwe geslotenheid — ze stonden op den dijk, pas over het water —, toen bouwden zich vormen en kleuren barstten open ׳־־׳, zooeven was het geluid een zware, zwellende murmeling, die heeft zich nu ook verdeeld in wat je afzonderlijk kunt hooren, rommelen en dreunen van treinen, ratelen van wagens, bellen en roepen.... Het mulle pad houdt op, de straatweg doet hun stappen klinken, wat rust voor de voeten is dat, als werden ze eensklaps opgetild, van onderen heerlijk gesteund, ze waren op het punt om moe te worden, nu zouden ze nog uren kunnen gaan! Tusschen de losse blokken blinkt tuintjesgroen.... een herberg met een

83