Avontuurtjes

zoo vaak hebben gestaan. Het is er zonnig en leeg daar over het water, klein lijkt de groote bel, onder het dakje met de witte plakkaten.... verder weg zie je den toren, diemerk je altijd het eerst.... dan den Room-schen toren.... vooraan de schepen.... het boomenlaantje.... vlak bij het veermanshuisje buigt zich de witte weg en keert naar huis.... Ze halen diep adem en kijken naar den anderen kant, den polder over.... naar de groote stad! Die hebben ze vaak van den anderen kant gezien, maar wat een onderscheid, zoodra je over het water bent gekomen. De stad lijkt grooter, lijkt al dichterbij.... dat komt, omdat hij nu bereikbaar is.... ze hebben er nu maar heen te loo-pen. Het is een lange weg, je ziet nog geen straten, je ziet nog geen huizen, je ziet één groote blauwe geslotenheid, met donkere spitsen erboven uit, maar ze gaan loopen, tot ze er zijn, ze zullen er loopende komen, ze willen niet langer blijven staan en dalen van den dijk den polder in.

Hoe zou het komen dat het zooveel stiller en warmer is? Ze loopen nu, zegt Vader, in een groote diepe kom, hier woei geen warmte over het water weg, hier broeit de hitte van gisteren nog !Ze gaan over het smalle witte pad, tusschen de velden, groen en laag en vlak en ver, ze gaan in zoetheid, in vreugde-licht en in fijne muziek, koolzaad, zon en leeuwerikken, ze gaan over het witte pad naar de groote stad, ver weg, tusschen het groen van de velden en het blauw van den hemel lijken speelgoedhekjes opgezet, maar het lijkt zoo alleen, het zijn lange rijen van kleine boomen, lanen die door nog verdere polders gaan.

Hoor, hoor, de trein....! Ja, zoover is de dijk niet weg, of je kunt hem nog wel flauwtjes hooren, en zoover

79