Avontuurtjes

maar vandaag zullen ze overvaren en dan veel verder gaan. Je merkt ineens, hoe vroeg het in den morgen is. De veerman slaapt, hij is althans niet buiten, en geen geluid, zelfs geen gekraai van hanen.... Maar nu ze stilstaan, en zelfs geen geluid meer met hun kleeren en hun voeten maken, nu dringt ineens een fijn en hoog geschal hun ooren binnen. Het komt het water over, het zullen leeuwerikken zijn.... Ja, Vader? Ja.... boven den polder hangt de lucht vol leeuwerikken.... die je hoort.... maar niet ziet.... die je wel telkens meent te zien... Maar je kunt in dat blinkend ruim, in dat schitterend blauw zoo lang niet kijken of er springen overal zwarte pikkels rond, die houd je dan voor leeuwerikken....

De veerman komt, zijn klompen klossen, ze dalen achter hem naar de pont, ze houden Vader elk bij een hand en niemand zegt een woord. Dof dompen de planken. Nog sluit over den wal de opstaande rand.... en nog.... en nog.... nu splijten wal en pont vaneen en het water komt al breeder bloot.... ze g aan.... ze varen naar den overkant. Midden op het water nu.... overal rondom water nu.... dat springt met smakkende geluidjes tegen de kanten op, en parelt schuimend voor den breeden rand. De kabel spant.... je ziet hem trillen, en vochtig blinken in de zon..., met het vreemde houten ding in zijn hand haalt de veerman krom-gebogen den overkant naar zich toe. Zoo klein als de watergeluidjes lijken.... je hoort nu toch de leeuwerikken niet. De overkant komt naar ze toe, donker en hoog rijst de dijk in het naderkomen, je ziet aan de glooiing de ronde keien glimmen.... De pont legt aan. Ze staan hoog op den dijk en kijken over het water terug.... ze staannu zelf waar zoo vaak ze heengekeken hebben en ze kijken naar waar ze

78