Avontuurtjes

geeft dan zelf weer warmte af. Ze hebben afscheid genomen en lieten Moeder op de stoep.... ze gaan.... ze zijn op weg.... En een diepe adem rijst uit haar op, vliet in eene rilling weg, ze keert als door een blauwe ruimte over een groote leegte terug naar dien dag in April, toen ze thuiskwamen en Vader beloofde... zooals een vogel voorbijroeft door de lucht, zoo ijlt ze vliegensvlug weer naar dien dag en keert zich om en komt weerom, en nu is nu.... Slapende huizen en slapende tuintjes, in hun eigen straatje nog geen mensch die roert.... maar verderop, een man in blauwe boezeroen, in het groene bleekje naast zijn huis waar geen zon nog kwam, over den breeden, grauwen regenbak zóó ver gebogen, dat zijn galgen spannen over zijn rug.... de aker plompt klukkend af in het donker diep.... ze zijn er al weer langs.... een vrouw in muts en jak.... die schuift haar gordijntje open en een lichtje komt bloot.... op een groen hek, in de zon, boven goudsbloemkronen, zit een jongen nog zonder hes, hij timmert, de hamer zwijgt, zoolang zij langs hem gaan. Dit is allemaal wel anders dan anders, maar het is niet nieuw, het nieuwe hebben ze nog allemaal tegoed. Over de brug en op den dijk, daar is ineens de geur van het land, van koolzaad en koeien, van zon die dauw gedronken heeft, een slapend schaduwstraatje buigt de laagte in, aan 't eind is water, zon en groen. Halt voor den trein.... de lange, starre boomen dalen traag en talmend neer, ze strijken langs het hemelblauw, ze maaien langs het huisjesdak, ze rinkelen in het nederkomen.... het waarschuwklokje zingt, bij de zon en bij den zomer hoort dat geluid, en de wachteres met rood-en-zwarten hoed, met rood-en-zwarten schoudermantel komt haar huisje uit, ze staat naast

73