Avontuurtjes

vlak aan haar voeten de kleine witte anjers staan.... Zoo sneeuwig-teer de fijn-gekartelde blaadjes en 't roode streepenboogje over elk vormt juist in het rond een kring.... de dauw is saamgezonken tot een klaren bollen drop, die lijkt gezwollen uit het hart, ja, water gaat naar de laagste plaats, tenminste als hetkan.... de rozenblaadjes houden het vast, de blaadjes en de roosjes flonkeren.... er schieten overal kleurtjes uit.... dat doet de zon.....,de zon drinkt dauw"....

je komt dat wel in het leesboek tegen, je denkt dan aan echt drinken niet.... maar waarom zou een mensch geen dauw kunnen drinken.... Haar heele gezicht is al nat, voordat haar lippen een roosje vatten.... voorzichtig, als je stoot valt alles langs je kin eruit.... ze is haar handen, op haar rug, geheel vergeten.... je moet ook uit een roos niet als uit een kopje drinken.... haar lippen tuiten tastend.... nu is het gelukt, nu haalde ze voorzichtig.... nu kwam het in haar mond.... dauw uit een witte roos.... daar kan toch water uit den kraan niet bij halen.... haar heele mond is koel van den dauw, is zoet van den geur, tot in haar keel.

Hoe toch die kleine bloemetjes wel zouden heeten. als schelpjes gebogen en zoo wonder teer gekleurd? Wat hebben ze bij Brons veel verschillende bloemen.... hun heele tuin is één bloemennest, blinkend van nat. Nu heeft ze dauw gedronken.... juist als de zon.... ze is ook opgestaan bijna gelijk met de zon. Ze stond over de bloempjes die als schelpjes zijn gebogen en richt zich nu plotseling op.... een doffe klap.... of was 't een schot?.... een zachte galm zong door de lucht.... wat mag dat zijn? Het blijft nog even stil.... en ze hoort nu ineens van allen kant de ontwaakte vogels joelen.... wat mag het zijn ge

71