Avontuurtjes

slobberende klompen, breekt de zwellende spanning in haar borst, en niet langer lijkt het dan als waren de stemmen en de geruchten met boosaardige, donkere bedoeling op haar alleen gericht.... De men-schen zijn gelukkig onveranderd, maar de donkere gebouwen, in den avond onbewoond en onverlicht, kantoren en scholen, die schijnen bespookt. Ze gaat langs haar eigen school, en durft naar de zwarte, naakte ramen haast niet kijken, hooge boomen be-zoomen de speelplaats, hoor hoe het nu waait, als vlak boven haar hoofd.... het is als aanvangende donder, het is als het dreunen van de spoorbrug, wanneer er een trein over gaat, 's avonds uit de verte, het is als muziek in een benauwden droom, een lage klank als van koperen instrumenten, gelijkmatig en zwaar, doch dat duurt maar even en het geluid schiet uit, het stijgt hooger, het stijgt zooals een vuurpijl stijgt, en het breekt ook zoo uiteen, in een veelheid van geruchten naar alle kanten, in hoog-valsch fluiten en gluiperig joelen met knakken van takken, en dan is het weer even gedaan en krijgt

het rustiger regengeluid de overhand____

Het is bang en bijna-heerlijk te zamen, want wind in donker maakt de wereld groot, maakt de wereld wonderbaar, zoodat het een andere wereld lijkt, waar wel geen bloei en geen stilte in zon meer schijnt te kunnen wezen, maar ook niets dat klein is en benauwd ׳־־׳, als niet te bar de angst haar hart doet slaan, dan gaat ze als opgetild, haar eigen ongeluk vergeten, want ook daar waait de wind zoo hoog over heen en jaagt het als in stukken naar alle kanten weg.

Nu is ze gauw aan haar doel, een zwiepend boompje bestrijkt met zijn schaduwen een lichtplas over de

6