Avontuurtjes

die menschen kijken, kijken die menschen nu stellig ook naar hen en herkennen hier geen gezichten, maar daarginds van elkander wèl, net als zij van elkander hier. Er zijn er veel die ze kennen; van de menschen hier tot aan de menschen ginds zie je rijen, rijen ijzeren spijlen, zoo lang is het hek, zoo groot is het Park. Alle menschen zijn ongeduldig, alle menschen verlangen, alle menschen kijken naar de klok. Wat komt het goed uit dat de toren vlak bij is en dat de zon juist op de wijzerplaat schijnt. Je moest eens zooveel geduld hebben om tien minuten lang te blijven kijken, dat je den grooten wijzer ziet loopen naar de twaalf! Zullen ze het eens probeeren? Maar Vader trekt ze bij de hand, ze moeten zeker ergens anders naar kijken. Achter het hek, in het Park, over de nieuwe witte paden, loopen plotseling menschen, die waren er zooeven niet, die komen uit het Paviljoen, het is blinkend bruin met veranda's rondom en het staat midden op een plein van grint, dat lijkt wel haast sneeuw, zoo nieuw.... het zijn ״Geert-Jan" en „Siem" en de mevrouwen, en „Ma" en de dochters van Geert-Jan en van Siem en de getrouwde zonen ook, dat zijn zelf al groote heeren.... die twee jongens in witte pakken zijn kleinzonen van „Kees," die wonen hier niet.... De menschen rondom wijzen naar binnen, de meesten kennen ze wel, zij-zelf ook, maar toch niet allemaal.... wat doen ze nu al in het Park, Vader? Er is een „feestmaaltijd" geweest in het Paviljoen, en zij zijn de „genoodigden." Hoe zou dat wel voelen, om „genoodigde" te zijn? Het is net alsof je ineens nog meer verlangt, nu je al die anderen, die genoodigden, daar lachend en pratend en kijkend ziet loopen. Je voelt een prikkeligheid en telkens gaat het zoo raar door je hoofd en over je rug....

59